Happy Father's Day!

Maliit pa ako nang umalis ng bahay si tatay. Hindi ko pa naiintindihan yun dati, akala ko bibili lang siya ng hikaw gaya ng pangako nya sa ‘kin.

Si Tatay ang malaking impluwensiya ko sa basketball, lalo na sa Ginebra, chess, billiards, isama na din natin pati karera ng kabayo. Siya din ang nagturo sa ‘kin na magmultiply gamit ang sampung daliri. Masaya pa kami nu’n hanggang sa umikot na ang tadhana.

Grade school ako nang tuluyang maghiwalay ang mga magulang ko. Nabawasan na ang nakikisigaw ng “Anejo! Ginebra!” sa loob ng bahay namin. Nawalan na din ng suki si Manong Bobby ng tumataya sa kanya ng ending. Matagal ding nakalimutan ang Happy Father’s Day sa loob ng tahanang binalot ng lungkot at hinagpis. Mahirap.

Sa mahabang panahon, tanging si nanay ang nakasama namin. Siya ang tumayong nanay at tatay para sa aming limang magkakapatid. Nakita ko ang hirap ni nanay, minsan nahuhuli ko s'yang umiiyak. Ramdam ko yung bigat ng responsibilidad na nasa balikat nya ng mga panahong iyon. Pero hindi siya sumuko. Pinilit nyang kayanin ang lahat ng hirap dahil sa pagmamahal nya sa ‘min. Bihirang-bihira akong magkwento nang tungkol kay nanay, kasi hindi ko mahagilap ang mga salitang tutumbas sa mga hirap at kabutihan nya.

Higit ko siyang hinangaan nang bumalik si tatay. Sa tagal nang panahon, alam kong may bahid ng galit pa rin ang puso nya. Sa simula, hindi din nya alam kung ano ang magiging reaksyon, pero nangibabaw pa rin sa kanya ang pagmamahal at pagpapatawad. Tinanggap nya si tatay at katulad ng dati, inalagaan at pinaglingkuran hanggang sa huling araw ni tatay sa mundo.

Hindi man naging matagal ang muli naming pagsasama bilang buong pamilya, masaya na ko dahil natapos ang buhay ni tatay na kami ang kasama, nakapagkwentuhan, at muling nakapanood ng laro ng Ginebra habang nakakabit ang oxygen sa ilong.

Muli mang umalis si tatay pero patuloy naming ipagdiriwang ang Happy Father’s Day para kay nanay na patuloy na nagiging tatay para sa amin.

Kaya para sa'yo 'nay, Happy Father’s Day!

Perstaym

Siguro kung tatanungin kita ngayon kung sino ang “first love” mo malamang sa malamang eh masasagot mo ko. Ang pangalan ng una mong guro, ang first dance mo sa JS prom, unang halik, unang pagkabigo, unang kumpanyang pinagtrabahuhan at kung anu-ano pang una sa buhay mo, malamang naaalala mo pa. Sabi nga nila, mahirap makalimutan ang mga unang bagay na ginawa mo gayundin ang mga huling pangyayari sa buhay mo. Pero gusto kong pagtuunan ang mga perstaym. :)

P1,206.75 ang kauna-unahang sahod ko sa buong buhay ko (totoo, pramis!). Malaki na yun no'ng 1999, nagawa ko pa ngang ilibre ang pamilya ko sa halagang 'yan. Unang beses akong nakatapak sa Araneta Coliseum noong nanood ako ng fans day ng Ginebra (syempre!). Masaya ang unang labas ko ng bansa, at ito rin ang unang sakay ko ng eroplano. Kapareho lang ang pakiramdam sa unang sakay ko ng barko. Nakakatawa ang unang lasa ko sa gilbey’s gin, unang beses ko rin malaman na ganon pala ang epekto ng alak sa mata ko, kaya hindi na naulit.

Naging malungkot at masakit sa puso ang unang relasyong napasok ko, akala ko katapusan na ng mundo. Lahat ng kanta naiiyak ako kahit ata Lupang Hinirang damang-dama ko. Totoo nga ang tsismis, stupid ang love!

Noong nakaraang linggo, pinatulan ko ang isang patimpalak sa pagsulat. Unang beses na kinalimutan ko ang takot ng kabiguan at malayang nagpahayag ng saloobin. Hanggang ngayon kasi, hindi pa rin ako kumbinsidong kaya ko ngang magsulat. Isang patimpalak na pauso ni jkulisap ang tuluyan kong sinalihan.

Hindi ako madalas sumulat sa blog, kung minsan aabutin na ng amag bago ako magkaroon ng panibagong entry sa blog ko. Naging daan ang patimpalak ni jkulisap para manumbalik ang sigla ko sa pagsulat kahit ilang saglit lang. Nagkaron akong muli ng interes sa pagsulat at pagba-blog.

May premyo ang patimpalak ni jkulisap, pero sa mga oras na ‘to hindi ko na inaasahan ang manalo (dahil hindi naman talaga ko mananalo). Hindi kasi matutumbasan ng materyal na halaga ang nakuha ko mula sa patimpalak na ito. Ang mga bagong kakilala na nakadaupang palad ko, mga salita na nagbibigay pag-asa, para sa kin sapat nang premyo ito para sa unang subok ko sa pagsali sa isang paligsahan.

Para kay jkulisap, maraming salamat sayo at binuhay mo ang katawang lupa ko este ang diwang malaya ko at dahil sayo perstaym kong narinig ang boses ng matagal ko nang kaibigan sa blogosperyo. Ako na ang winner! :)

KM2: Kuyukot ni Jasper

(ang blog entry na ito ay bilang pagtugon sa hamon ni jkulisap, isang hamong sumukat sa aking malayang kamalayan.. subok lang.. game!)
___________

Matagal na panahon na rin nang maukit sa ating kaisipan ang ideyalismo ng pambansang bayaning si Gat Jose Rizal - “ang kabataan ang pag-asa ng bayan.” Daan-taon na ang nakalipas, maraming pagbabago na ang kinaharap ng bayan, totoo pa rin kaya ito sa makabagong panahon?

Pasukan na naman, muli kong naisip ang mga kabataan. Ano na ba ang kalagayan ng mga batang Juan Dela Cruz sa kasalukuyang panahon, mga kabataang pinaghuhugutan ng pag-asa ng nangangalumatang Inang bayan?

Nakilala ko si Jasper sa San Francisco High School. Sa edad na 22, sa wakas ay magtatapos na siya ng hayskul. Tubong Siquijor si Jasper, isang lugar sa Pilipinas na nababalutan ng kwentong katatakutan tungkol sa manananggal, mangkukulam at iba pa, lugar na hindi yata uso ang pulut-pukyutan. Iniluwas ng tiyahin si Jasper nang masunog ang bahay kasama ang kanyang mga magulang at dalawang kapatid. Dahil sa pangyayari, hindi kataka-takang lagi siyang mag-isa, nakatingin sa kawalan, puno ng panibugho sa pagmamahal ng pamilya, lugaming animo’y gustong tumakas sa hagupit ng kapalaran. Apat na taon na s’yang nakikitira sa kanyang tiyahin, ayun sa kanya hindi madali ang makitira sa ibang bahay.

Naikwento ni Jasper ang pasakit na kapalit ng pagtira sa bahay ng maharlikang tiyahin. Sa simula palang, ramdam niyang hindi bukal sa puso ang pagpapatira sa kanya. Sabi nga sa kanya, huwag na daw siyang mag-aral dahil sa utak-dikya, kahit anong pagsusumikap ang gawin ay hindi rin siya magtatagumpay. Animo’y alingawngaw ng kawalang pag-asa ang mga salita ng tiyahin, kung kaya’t para matugunan ang pangangailangan, nagtitinda siya ng basahan pagkatapos ng klase. Hindi alintana ang hirap, lumabas man ang kuyukot, para sa pangarap gagawin ang lahat.

Parang halinghing ng magandang balita ang narinig ko. Nakita ko ang pusong handang sumuong sa lupit at dilim ng yungib ng lipunan para sa pangarap, lumimot sa peklat ng kahapon hindi para tawaging banal kundi upang maging mabuting mamamayan na siyang susi para sa pag-abot sa luwalhati ng pag-unlad na matagal na’ng minimithi.

Sana marami pang Jasper akong makilala, ang piniling mangarap at abutin ang adhika sa kabila ng kakulangan. Isang kabataang tunay na pag-asa ng bayan!