Mahilig ako sa magic noong bata pa ako. Kahit anong klaseng magic pa yan pinapatulan ko at namamangha ako. Kahit yung laway sa daliri na lumulipat sa kabila, dati aliw na aliw ako. Pati yung napuputol na hinalalaki napapa wow ako! Isang kamangha-manghang magic na para sa akin ang mga yun.
Nadala ko hanggang sa paglaki ko yung pagkahilig ko sa magic. Wala ako pakialam kahit may daya ang mga ito, basta nag-eenjoy akong panoorin ang mga magic nila. Pero higit sa mga magic na napapanood ko, mas humahanga ako sa mga magician na gumagawa ng tricks. Pakiramdam ko napaka-gifted nila para magawa nila ang mga ganong bagay. Nakakaaliw.
Isa sa mga hinahangaan kong atleta ay si Efren "Bata" Reyes, na binansagang "The Magician". Hindi sya magikero o payaso sa party, pero sa galing nyang magbilliard, mamamangha at mapapawow ka rin sa mga tira nya.
Nasubaybayan ko rin ang ilan sa mga laban nya, at naiiyak talaga ako pag natatalo sya. Minsan nga mas gugustuhin ko na lang basahin sya sa dyaryo para hindi na ko kakaba-kaba sa laban nya.
Napanood ko sa tv ang kwento ng buhay ni Mang Efren, sabi nga nya, hindi daw magic yung mga tira nya, yun daw ang tirang pa-tsam (pa-tsamba-tsamba). Wala siyang lehitimong training sa paglalaro ng billiards, kaya mas higit akong napahanga sa kanya. God-given nga ang husay nya sa paglalaro ng billiards.
Sabi ng isang kaibigan ni Mang Efren, mapamahiin daw si Mang Efren pagdating sa kanyang paglalaro. Dahilan para itapon nya ang kanyang pustiso sa cr ng eroplano habang bumabyahe sila pauwi ng Pilipinas. Ayon kasi kay Mang Efren, simula daw ng magkapustiso sya eh hindi na sya nanalo. Ganon din ang mga damit na suot nya, nde na daw nya isinusuot ang mga damit na suot nya pag talo sya.
Napakasimpleng tao ni Mang Efren. Dati kuntento na sya basta makapaglaro lang ng billiards. Hindi na sya naghangad ng higit pa sa mapasaya ang sarili sa paglalaro at magbigay ng karangalan sa bansa.
Isa rin si Mang Efren sa ginawaran ng Times Magazine bilang isa sa mga "powerful people" in Asia, kasama nya rito si dating Pang. Cory Aquino. Hindi makapaniwala si Mang Efren sa karangalang ibinigay sa kanya at hanggang sa mismong araw ng parangal ay hindi pa rin nya makapaniwalaang kasama nga sya sa listahang ito ng Times Magazine. Sabi nga niya, wala naman daw syang ginawa na nakapagpabago ng Asia. Siguro hanggang sa ngayon ay hindi pa alam ni Mang Efren kung gaano kalaki ang impluwensya nya para seryosohin ng mga Pilipino ang larong billiards. Bago kasi, basketball sa kanto lang ang libangan ng mga kabataan noon.
Hindi man sya totoong magikero pero parang magic na napukaw ni Mang Efren ang paghanga ng bawat Pilipino. At marahil higit sa magic ng mga tira nya, higit akong humanga sa magic ng puso nya! Walang katulad!
Tumanda man sya at maging palyado, nakaukit na sa puso ng bawat Pilipino ang kabutihan ng puso ni Mang Efren.
Magic!
Thursday, July 23, 2009
Tuesday, July 14, 2009
King David leads the Kings
David Noel came out strong finishing with a nearly triple-double stat with 29 points and 11 rebounds leading the Brgy Ginebra Kings to another victory 106-98 which moved them closer to the Motolite Fiesta Conference Championship title at the jam-packed Araneta Astrodome, absolving him after bungling three straight charities that could have won Game 4 for the Gin Kings.
The Kings has been in the lead through out the whole game, with 18 points as the biggest lead.
Tubid converted a 3-point shot with a foul to boot from Dondon Hontiveros, after a 16-3 rally of San Miguel, that boost their lead to 76-71. Gins went on a 15-6 run to reclaim a 91-77 advantage with six minutes remaining in the game.
San Miguel has been knocking at the door the whole night cutting the lead to a single point 72-71 threatening the Kings at the last quarter. Noel came to the rescue as he clinched the 6th personal foul of Gabe Freeman completing the three-point play that gave Ginebra a 98-89 lead.
Erik Menk added 18 points and seven rebounds, Chico Lanete and Ronald Tubid each contributed 14 points as the Gin Kings survived a hurting Jayjay Helterbrand with 9 points that sealed the Kings' sweet victory.
Aside from two dunks of Danny I, the Beermen was relatively quiet through out the ball game.
Mike Cortez led San Miguel with 23 points while Gabe Freeman had 16.
_________________
To Gin Kings, bring home the bacon!
The Kings has been in the lead through out the whole game, with 18 points as the biggest lead.
Tubid converted a 3-point shot with a foul to boot from Dondon Hontiveros, after a 16-3 rally of San Miguel, that boost their lead to 76-71. Gins went on a 15-6 run to reclaim a 91-77 advantage with six minutes remaining in the game.
San Miguel has been knocking at the door the whole night cutting the lead to a single point 72-71 threatening the Kings at the last quarter. Noel came to the rescue as he clinched the 6th personal foul of Gabe Freeman completing the three-point play that gave Ginebra a 98-89 lead.
Erik Menk added 18 points and seven rebounds, Chico Lanete and Ronald Tubid each contributed 14 points as the Gin Kings survived a hurting Jayjay Helterbrand with 9 points that sealed the Kings' sweet victory.
Aside from two dunks of Danny I, the Beermen was relatively quiet through out the ball game.
Mike Cortez led San Miguel with 23 points while Gabe Freeman had 16.
_________________
To Gin Kings, bring home the bacon!
Saturday, July 11, 2009
Changes
Changes come, old us go
We resist, we let go
We compromise and go with the flow
Changes come and we can’t say no!
Though we are fine
Just can’t shun asking why?
I know we are ok
Just can’t help but cry…
I should not think too much
I should not weep that much
For I know deep in our heart
We will never be apart!
We resist, we let go
We compromise and go with the flow
Changes come and we can’t say no!
Though we are fine
Just can’t shun asking why?
I know we are ok
Just can’t help but cry…
I should not think too much
I should not weep that much
For I know deep in our heart
We will never be apart!
Tuesday, July 7, 2009
Pagsulat
Elementary ako nu’ng una kong nahilig magsulat. Iba-iba pa ang naiisip kong isulat noon. May tula, may sanaysay, maikling kwento at minsan balita. Kaya nu’ng nagkaron ng “screening” para sa journalism sa school namin eh hindi na ko nagdalawang isip na sumali.
Una kong sinalihan ang “Copy-reading and Headlining” sa tagalog eh Pagwawasto at Pag-uulo. Alam ko kaya ko ang kategoryang ito, madalas kasi kong magbasa ng dyaryo nu’ng bata ako. Kaya lang hindi ko alam na dapat pala broadsheet ang binabasa ko at hindi Abante-Tonite, kaya ayun pang bangketa tuloy ang paraan ng pagsulat ko at hindi ako napili.(hehehe) Dun ko din naisip na nde pala standard ang paraan ng pagsusulat ng mga balita sa tabloid. (standard ng school namin)
Sinubukan kong muling sumali sa “editorial and feature writing”, kaya lang hindi ko malaman kung bakit nu’ng mga oras na iyon eh walang “feature” sa isip ko. Wala akong maisulat. Ending, hindi ako nakasali sa journalism.
Pero hindi sumuko ang adviser namin, si Gng. Fresnosa, nanghihinayang kasi siya sa ganda ng sulat ko (as in sulat-kamay) kaya sinubukan nya ako ulit. This time, sports news naman. Binigyan nya ko ng konting facts the usual “wh” question. Gumawa ako. Alam ko hindi pa rin sya kuntento sa sulat ko pero tinanggap na nya ko bilang miyembro ng “Ang Tanglaw”, yan ang official school paper namin nung elementary.
Yung training na binibigay sa miyembro ng journalism noon ay paghahanda na rin para sa taunang kumpetisyon na nilalahukan ng lahat ng elementary public school sa Caloocan City. Dumating ang kumpetisyon, kabado ako nun. Ako kasi ang pinakahuling natapos sa pagsusulat. Kung bakit kasi double-space pa dapat ang pagsulat, kailangan mo tuloy mag skip ng isang line sa papel para masabing double-space sya, lagi tuloy akong umuulit. Natapos ang lahat, at syempre awarding na.
Sa lahat talaga ng patimpalak, laging merong “crowds favorite” yung tipong kahit hindi mo pa basahin ang gawa nya eh alam mong mananalo sya. Huling category ang sports news kaya doble ang kaba ko, yung mga kasama ko kasi may mga medal na ako na lang ang wala. Syempre gusto ko mang umasa eh parang inuuto ko lang ang sarili ko nun. Hindi naglaon dumating ang “moment of truth” ko.
Walang pagsidlan ng tuwa ang puso ko nung banggitin ang pangalan ko bilang 1st Prize 14th Young Writer's Conference Award for Sports News Writing. Tiningnan ko yung adviser namin bago ko umakyat ng stage. Yung mayuming ngiti nya ang naging selyo ko noon para pagbutihan pa ang pagsulat. Umabot ako hanggang regional level. Ako na lang ang natira. Nung nagtapos ako ng grade school, binigyan ako ng special award bilang “Journalist of the Year”.
Hindi ko na noon inisip na para sa akin ang pagsulat. Ilang beses akong sumubok, nagtangka at nagpumilit. Pero puro hiya at lungkot ang nararamdaman ko ‘pag nabibigo ako. Blessing in disguise nga kong ituring ko ang pagkakapanalo ko noon. Wala akong bilib sa pagsulat ko, kaya malaki ang utang na loob ko sa adviser ko na nagtiwala sa kakayahan ko, at nagbigay ng lakas ng loob para muli akong sumubok at magtagumpay.
Kay Gng. Leonides Fresnosa, san ka man ma’am, super thank you po!
At kay Bossing Edong, maraming salamat din sa paniniwala mong may talento nga ako sa pagsulat. Sana nga meron! :)
Una kong sinalihan ang “Copy-reading and Headlining” sa tagalog eh Pagwawasto at Pag-uulo. Alam ko kaya ko ang kategoryang ito, madalas kasi kong magbasa ng dyaryo nu’ng bata ako. Kaya lang hindi ko alam na dapat pala broadsheet ang binabasa ko at hindi Abante-Tonite, kaya ayun pang bangketa tuloy ang paraan ng pagsulat ko at hindi ako napili.(hehehe) Dun ko din naisip na nde pala standard ang paraan ng pagsusulat ng mga balita sa tabloid. (standard ng school namin)
Sinubukan kong muling sumali sa “editorial and feature writing”, kaya lang hindi ko malaman kung bakit nu’ng mga oras na iyon eh walang “feature” sa isip ko. Wala akong maisulat. Ending, hindi ako nakasali sa journalism.
Pero hindi sumuko ang adviser namin, si Gng. Fresnosa, nanghihinayang kasi siya sa ganda ng sulat ko (as in sulat-kamay) kaya sinubukan nya ako ulit. This time, sports news naman. Binigyan nya ko ng konting facts the usual “wh” question. Gumawa ako. Alam ko hindi pa rin sya kuntento sa sulat ko pero tinanggap na nya ko bilang miyembro ng “Ang Tanglaw”, yan ang official school paper namin nung elementary.
Yung training na binibigay sa miyembro ng journalism noon ay paghahanda na rin para sa taunang kumpetisyon na nilalahukan ng lahat ng elementary public school sa Caloocan City. Dumating ang kumpetisyon, kabado ako nun. Ako kasi ang pinakahuling natapos sa pagsusulat. Kung bakit kasi double-space pa dapat ang pagsulat, kailangan mo tuloy mag skip ng isang line sa papel para masabing double-space sya, lagi tuloy akong umuulit. Natapos ang lahat, at syempre awarding na.
Sa lahat talaga ng patimpalak, laging merong “crowds favorite” yung tipong kahit hindi mo pa basahin ang gawa nya eh alam mong mananalo sya. Huling category ang sports news kaya doble ang kaba ko, yung mga kasama ko kasi may mga medal na ako na lang ang wala. Syempre gusto ko mang umasa eh parang inuuto ko lang ang sarili ko nun. Hindi naglaon dumating ang “moment of truth” ko.
Walang pagsidlan ng tuwa ang puso ko nung banggitin ang pangalan ko bilang 1st Prize 14th Young Writer's Conference Award for Sports News Writing. Tiningnan ko yung adviser namin bago ko umakyat ng stage. Yung mayuming ngiti nya ang naging selyo ko noon para pagbutihan pa ang pagsulat. Umabot ako hanggang regional level. Ako na lang ang natira. Nung nagtapos ako ng grade school, binigyan ako ng special award bilang “Journalist of the Year”.
Hindi ko na noon inisip na para sa akin ang pagsulat. Ilang beses akong sumubok, nagtangka at nagpumilit. Pero puro hiya at lungkot ang nararamdaman ko ‘pag nabibigo ako. Blessing in disguise nga kong ituring ko ang pagkakapanalo ko noon. Wala akong bilib sa pagsulat ko, kaya malaki ang utang na loob ko sa adviser ko na nagtiwala sa kakayahan ko, at nagbigay ng lakas ng loob para muli akong sumubok at magtagumpay.
Kay Gng. Leonides Fresnosa, san ka man ma’am, super thank you po!
At kay Bossing Edong, maraming salamat din sa paniniwala mong may talento nga ako sa pagsulat. Sana nga meron! :)
Wednesday, July 1, 2009
Noon.....Ngayon
Graduate ako ng public schools, mula kindergarten hanggang Masteral degree. Noon hindi issue kung saan ka nagtapos, mas madalas nga mas astig ka kapag sa state university ka graduate ng kolehiyo.
Naaalala ko nung kinder ako, isang mahabang table lang ang klase namin noon. Maluwag ang classroom. Minsan nga nakakapaglaro pa kami ni Mimi (trivia: si Noemiline o Mimi yung kauna-unahang kaibigan ko sa school) sa ilalim ng table ng bahay-bahayan kapag wala ang teacher namin. Minsan nakakapagtakbuhan pa kami sa loob ng room ‘pag pinapatawag ng prinicipal ang guro namin. Maaliwalas ang room namin noon. May birthday corner, hygiene corner, at bawat corner may nilalagay na dekorasyon ang teacher namin.
Ganito ang classroom ko hanggang matapos ako ng grade school. Masaya ang grade school days ko. Kakaunti palang ang estudyante noon kaya hindi kami nag uunahan sa pagpulot ng kaalaman mula sa mga guro namin. Maaliwalas pa rin ang classrooms namin at naliligo naman kaming lahat bago pumasok sa school. Masaya ang mag-aral sa public school noon. Noon kasi, nasa public school ang magagaling at de-kalidad na mga guro ng Pilipinas. Kaya mas gugustuhin mong mag-aral doon, bukod sa mababang tuition, mahuhubog din ang “common sense” mo kapag sa public ka nag-aral.
Noon yun. Kamusta na kaya ang public school ngayon?
Kagabi, napanood ko sa Correspondents yung isang elementary school sa Payatas. Hanga ako sa teacher na matiyagang natuturo sa mga bata, napapahanga ako dahil sa dami ng estudyante nya eh hindi pa nya naiisipang lumipat ng eskuwela na pagtuturuan o mag iba na lang ng career. Pero saglit lang yung paghangang iyon, dahil lubos akong nalungkot sa kalagayan ng mga bata sa Payatas. Hindi ko maisip kung paanong nagkasya ang 150 students sa isang classroom? Hindi ko maisip kung paano nakakayanan ni Teacher ang ganon kalaking bilang ng estudyante? Kami nga noon, kaunti lang sa classroom pero pag nag ingay kami na stress-out na ung teacher namin, lalo na siguro ang 150 na nagbubulungang bata. Kaya hindi talaga nakapagtataka na hanggang sa ngayon ay hindi alam ng mga bata ang spelling ng B-E-A-T-I-P-U-L este B-E-A-U-T-I-F-U-L.
Malaki pa rin ang tiwala ko sa edukasyon, lagi kong sinasabi sa kapatid kong bunso na talagang edukasyon lang ang makakapitan nya pagdating ng panahon. Naalala ko yung nakasulat sa isang corner ng room namin, “Education is the key to success.” Naniniwala pa din ako dito.
Nakalulungkot lang talagang isipin na patuloy ang pagbaba ng kalidad ng edukasyon sa Pilipinas. Isipin mo na lang ang Payatas na may 150 estudyante bawat classroom, ano na lang ang matututunan ng mga batang iyon? Alam ko, isa lamang ang Payatas sa mga public schools na may ganitong sitwasyon.
Sana h’wag na nating antayin na dumating ang panahon na maraming bata ang pumapasok na lang sa school at kakaunti na lang ang nag-aaral. Isa sa karapatan ng bata ayon sa Konstitusyon ang magkaroon ng magandang edukasyon, are we violating this right of children by not giving one?
Sana maibalik ang noon, pagdating sa edukasyon para maging maganda ang ngayon ng mga bagong kabataang pag-asa ng bayan!
Naaalala ko nung kinder ako, isang mahabang table lang ang klase namin noon. Maluwag ang classroom. Minsan nga nakakapaglaro pa kami ni Mimi (trivia: si Noemiline o Mimi yung kauna-unahang kaibigan ko sa school) sa ilalim ng table ng bahay-bahayan kapag wala ang teacher namin. Minsan nakakapagtakbuhan pa kami sa loob ng room ‘pag pinapatawag ng prinicipal ang guro namin. Maaliwalas ang room namin noon. May birthday corner, hygiene corner, at bawat corner may nilalagay na dekorasyon ang teacher namin.
Ganito ang classroom ko hanggang matapos ako ng grade school. Masaya ang grade school days ko. Kakaunti palang ang estudyante noon kaya hindi kami nag uunahan sa pagpulot ng kaalaman mula sa mga guro namin. Maaliwalas pa rin ang classrooms namin at naliligo naman kaming lahat bago pumasok sa school. Masaya ang mag-aral sa public school noon. Noon kasi, nasa public school ang magagaling at de-kalidad na mga guro ng Pilipinas. Kaya mas gugustuhin mong mag-aral doon, bukod sa mababang tuition, mahuhubog din ang “common sense” mo kapag sa public ka nag-aral.
Noon yun. Kamusta na kaya ang public school ngayon?
Kagabi, napanood ko sa Correspondents yung isang elementary school sa Payatas. Hanga ako sa teacher na matiyagang natuturo sa mga bata, napapahanga ako dahil sa dami ng estudyante nya eh hindi pa nya naiisipang lumipat ng eskuwela na pagtuturuan o mag iba na lang ng career. Pero saglit lang yung paghangang iyon, dahil lubos akong nalungkot sa kalagayan ng mga bata sa Payatas. Hindi ko maisip kung paanong nagkasya ang 150 students sa isang classroom? Hindi ko maisip kung paano nakakayanan ni Teacher ang ganon kalaking bilang ng estudyante? Kami nga noon, kaunti lang sa classroom pero pag nag ingay kami na stress-out na ung teacher namin, lalo na siguro ang 150 na nagbubulungang bata. Kaya hindi talaga nakapagtataka na hanggang sa ngayon ay hindi alam ng mga bata ang spelling ng B-E-A-T-I-P-U-L este B-E-A-U-T-I-F-U-L.
Malaki pa rin ang tiwala ko sa edukasyon, lagi kong sinasabi sa kapatid kong bunso na talagang edukasyon lang ang makakapitan nya pagdating ng panahon. Naalala ko yung nakasulat sa isang corner ng room namin, “Education is the key to success.” Naniniwala pa din ako dito.
Nakalulungkot lang talagang isipin na patuloy ang pagbaba ng kalidad ng edukasyon sa Pilipinas. Isipin mo na lang ang Payatas na may 150 estudyante bawat classroom, ano na lang ang matututunan ng mga batang iyon? Alam ko, isa lamang ang Payatas sa mga public schools na may ganitong sitwasyon.
Sana h’wag na nating antayin na dumating ang panahon na maraming bata ang pumapasok na lang sa school at kakaunti na lang ang nag-aaral. Isa sa karapatan ng bata ayon sa Konstitusyon ang magkaroon ng magandang edukasyon, are we violating this right of children by not giving one?
Sana maibalik ang noon, pagdating sa edukasyon para maging maganda ang ngayon ng mga bagong kabataang pag-asa ng bayan!
Subscribe to:
Posts (Atom)