Tatsulok

Madalas akong umuuwi ng Laoag mag isa. Kadalasan nagba-bus lang ako at in-enjoy ang 9 na oras na byahe. Masakit man sa puwet ang siyam na oras na pagkakaupo, masaya ko namang napagmamasdan ang ganda ng tanawin sa labas.

First time kong mag eroplano papuntang Laoag at first time ko ding magbusiness class na trip. Bongga! (wala lang choice at fully book na ang eco class) Pero dahil first time ko, may ilang privilege akong hindi nagamit. Pumila pa rin ako ng pagkahaba-haba papasok ng Domestic entrance, meron palang sariling entrance ang VIP at Business class, wala pang pila! Tsk..tsk.. Sayang!

Kumuha na ako ng boarding pass matapos ang riot sa pila, dami kasing sumisingit.. Binigyan ako ng Mabuhay card at pinatuloy sa Mabuhay Lounge. Dito ang waiting area ng mga "elite".

Overflowing coffee, buffet food at talagang serbisyong todo. Parang bigla akong nakakita ng isang malaking tatsulok. Konti lang kami sa lounge kumpara sa waiting area sa taas. Umupo ako sa isang sulok malayo sa mga elitista. Nagmasid at nagpahinga. Salamat sa aking handheld pc at meron akong madudutdot habang naghihintay.

May ilang personalidad akong nakita sa lounge. Si Imee Marcos na nakatabi ko pa sa plane at si Papa Gabby Lopez na nakatabi ko naman sa lounge. Hanga ako sa serbisyo sa Mabuhay lounge, kaya pala ang mahal ng business class. Hay!

Nagmamasid pa rin ako nang tawagin na ang pasahero papuntang Laoag. Nangingiti akong lumabas ng lounge, alam ko ito na ang una't huli kong pagbyahe ng business class. Hindi dahil sa mahal (naks!) kundi dahil naiinis ako sa sistema ng mundo. Bakit hindi lahat pwedeng bigyan ng "special treatment"? o kaya, wala na lang "special treatment"? Isa lang ang turing may pera ka man o wala. Alam ko malabong mangyari ito dahil isa lang ako at nasa kapangyarihan ang may gusto ng special treatment..

Kung minsan masarap din ang makatanggap ng “special treatment”. Nakakalungkot lang minsan dahil hindi balanse ang mundo. Marami sa mga kababayan natin ang hindi kumakain, walang matirhan at walang maisuot na maayos na damit samantalang ang iba ay sampu-sampo ang mansion, Governor pa ng lalawigan. Nakakalungkot dahil alam ko ganito at ganito na habambuhay ang sistema ng mundo. At ang pinakanakakalungkot sa lahat, hindi ako naligo nung araw na iyon! (kagagaling ko lang kasi sa sakit, ang aga ko pa nagising malamig. Blah.. blah.. blah..) Hindi tuloy ako nakapagpapicture kay Imee Marcos! Sayang!