Hustisya

Court room.

Abogado: Nene, maari mo bang ituro kung sino ang gumahasa sa iyo?
Nene: Siya po. (sabay turo kay Totoy)

Ilang taon na rin ang nakalipas nang maganap ang isang pangyayaring bumago sa buhay ni Totoy.

Bunsong anak si Totoy mula sa limang magkakapatid. Hindi man mayaman, maayos ang pamumuhay ng pamilya ni Totoy. Masasabi mong paboritong anak, pamangkin at apo si Totoy dahil sa atensyong ibinibigay sa kanya, pero hindi naman siya naging "spoiled", sadya lamang malambing ang bata kaya kinagigiliwan ng lahat.

Si Nene naman ay anak ni Loreto, kilalang adik sa lugar nila. Ang nanay nya naman ay nagtatrabaho sa Japan bilang "entertainer". Kasama nila Nene sa bahay ang mga kapatid ng inang si Tessa. Si Makoy, bagamat mainitin ang ulo, ay masipag na naghahanap buhay para sa sarili nyang pamilya. Si Dina na madamot at mataray naman ang nangangasiwa ng maliit na negosyong naipundar ni Tessa. Kasama din nila ang kapatid na si John, na galing ng Laguna na pinauwi dahil sa maselang kasong kinasangkutan. Ganitong mga kasambahay ang kinalakihan ni Nene. Maaga siyang namulat sa masasamang gawain ng ama. Sa loob pa mismo ng bahay nila minsan umiskor ang ama at kung minsan may sugalan din.

Pinsan ni Tessa si Totoy, pamangkin naman ni Totoy si Nene. Sa isang compound lang naninirahan ang pamilya ni Totoy at Nene. Dahil hindi naman nagkakalayo ng edad, madalas na magkalaro sina Totoy at Nene.

Umuwi ang nanay ni Nene para magbakasyon ng isang buwan sa Pilipinas. Dahil matagal na nawalay sa anak, mahigpit na yakap ang sinalubong sa anak. Nagtaka ang ina nang mamilipit sa sakit ang anak, pero hindi rin naman masyadong pinansin ng ina, sa halip ay ibinida na sa anak ang mga winnie the pooh at hello kitty na laruan na sadya namang kinagiliwan ng anak.

Isang umaga, nakakwentuhan ni Tessa ang ina ni Totoy, dahil pamangkin at nagmamalasakit ay naikwento nya kay Tessa ang gawain ng asawa. Laking gulat ni Tessa at daliang nagdesisyong mag-alsa balutan kasama ang anak na si Nene at mga kapatid . Doon sila tumuloy sa bahay nila Dina sa Pasig. Galit na galit si Loreto sa ina ni Totoy. Hindi naman nagtagal ay sumunod din si Loreto sa mag-ina at nagpaliwanag na tinanggap naman ni Tessa at doon na sa Pasig nanirahan ang pamilya.

Dumalaw ang pamilya sa dati nilang bahay, at dahil bakasyon, inanyayahan ni Loreto si Totoy na magbakasyon sa bago nilang bahay. Pumayag naman ang ina ni Totoy at sinabihan si Totoy na umuwi rin sa susunod na linggo dahil enrolment na.

Nakakatatlong araw palang si Totoy sa bahay nang masaksihan niya ang hindi inaasahang eksena. Wala noon ang mga magulang ni Nene. Sila lamang ang tao nang mga oras na yun. Palabas si Totoy ng banyo nang makita nyang hinahawakan ng kapatid ni Tessa na si John ang maselang bahagi ni Nene. Sandaling natigilan si John at lumapit kay Totoy. "Subukan mong magsumbong, papatayin ko nanay mo", ang bulong ni John kay Totoy. Hindi miminsang ginawa ni John ang ganong kahalayan sa pamangkin. Noon pa mang nasa dati silang bahay ay ginagawa na niya ito lalo na kapag lango sa droga kasama ang ama ni Nene.

Wala pang isang linggo ay nagpasya nang umuwi si Totoy sa kanila. Sa takot ay hindi rin niya nagawang magsumbong sa ina. Isang linggo ang nagdaan nang isang sulat ang dumating sa bahay nila Totoy. Sobpeana galing sa Regional Trial Court ng Pasig. Muntik nang himatayin sa nerbyos ang ina ni Totoy nang makita ang sulat. People of the Philippines vs. Totoy Diokno, statutory rape.

Paano nga ba gumagalaw ang hustisya sa ating bansa? Gaano na nga ba karami ang nagdurusa sa loob ng rehas na bakal dahil sa mga kasalanang hindi sila ang may gawa? Tama pa ba ang ikot ng hustisya sa aking bansang pilit na pinaniniwalaang aahon sa kinasasadlakan? Nakakamit nga ba ang hustisya sa pagpapakulong ng taong inosente? At bakit nga ba marami ang nakukulong gayong wala naman silang kasalanan?

Isa lamang ang kwento ni Totoy sa palagay kong dumaraming kaso ng mga napipiit na walang kasalanan. Isa lamang sya sa mga nagdusa sa loob ng piitan para sa kasalanang hindi sya ang may gawa. Ilang taon n’yang tiniis ang malayo sa pamilya sa gulang na dapat ay inaaruga at inaalagaan pa sya ng magulang at mga kapatid. Ilang taon ang nasayang sa loob, nalipasan ng kabataan at napag-iwanan ng mga kaibigan.

Marahil hindi na bago sa atin ang bulok na sistema ng ating hustisya. Sa loob ng ilang taon, pinilit sikmurain ng pamilya ni Totoy ang umaalingasaw na baho ng sistema ng hustisya. Kinailangang magbayad sa mga bilanggo para lang maprotektahan ang bunsong anak, “maglagay” sa mga pulis para lang ‘wag mahagupit ang murang katawan, halos araw-araw na pagbisita para lang masiguro ang kaligtasan at matiyak ang kalusugan ng pinakamamahal na anak. Kung titingnan mo nga naman kasi ang sitwasyon ng mga bilanggo, hindi mo rin maipagkakatiwala sa kanila ang iyong anak. Ilan lang iyan sa pasakit na nilampasang pilit hindi lang ni Totoy kundi ng buong pamilya higit pa ang emosyonal na pasanin na talagang pumipiga sa puso ng kanyang ina.

Inabot ng ilang taon ang pakikipaglaban ni Totoy. Tiniis ang hirap sa loob kasama ng mga totoong kriminal. Patuloy na naniniwala na patas ang batas. Na sa huli mapapatunayan din na wala s’yang kasalanan.

Masakit para sa pamilya ng biktima ang makitang pinapalaya at pinapawalang sala ng batas ang mga taong sa palagay nilang lumapastangan sa kanilang mga mahal sa buhay, pero palagay ko, parehong sakit ang nararamdaman ng mga pamilya ng mga taong inaakusahan sa sala ng iba. Ganap nga ba ang hustiya kung maling tao ang naihabla? Sa palagay ko’y hindi, dahil ang hustiya ay makakamit lamang kung pagbabayaran ng taong tunay na nagkasala sa batas.

Sa huli, tanging Diyos lamang ang nakakaalam sa puso ng bawat isa. At sa Kanya walang maitatago ang sinuman.

Laya na si Totoy. Isa siya sa mga napalaya nang maisabatas ang RA9344 o Justice Juvenile Act of 2006 - ito ang batas na nagpapalaya o nagpapawalang sala sa mga kabataan edad 15 pababa na nagkasala sa batas. Inililipat ng batas na ito sa DSWD ang responsibilidad sa paghubog sa mga kabataang naging delingkwente sa batas patungo sa kanilang pagbabago. Mapalad pa rin si Totoy dahil sa kabila ng mga nangyari sa kanya, heto at magtatapos na sya ng kolehiyo. Nararanasan na nya ang kalayaan at ang walang hanggang pagmamahal ng pamilya. Pinipilit magsimula at madugtungan ang kabataan na ipinagkait sa kanya ng hustiyang umiiral sa bansa.

Laman ng mga pahayagan at ng mga balita ngayon ang pagpapasawalang sala kina Hubert Webb at ibang kasamahan sa kaso ng Vizconde Massacre. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko, kung sasang-ayon ba ko sa sabi ng Korte Suprema o makikisimpatya kay Mang Lauro. Mahaba na ang tinakbo ng kaso,at sa hinaba-haba lalo lang ako nayayamot sa sistemang meron ang bansa.

Ako o Ikaw?

Ilang taon na din tayong magkasama
Pilit at pinilit na ako'y mapasaya
Bawat kilos mo ako ang inaalala
Lagi ang kaligayahan ko ang inuuna.

Tuwing lalabas ang tanong "san ang gusto mo?"
Gusto mong sa pagkain ang tiyan ko ay puno
Kahit paulit ulit basta dapat gusto ko,
Dun tayo sa Jollibee kahit gusto mo ay Mcdo.

Naging masaya ako sa piling mo
Pakiramdam ko ang swerte ko
Dahil ikaw ang kasama ko
Na walang inisip kundi ako.

Ilan taon na nga bang laging ganito?
Puro ako ang sentro ng isip mo
Sinunod ang lahat ng gusto ko
Nililinisan pati na ang kuko ko.

Sa ilang taon palaging ako
Kahit na may sarili ka ring gusto
Palaging ako ang kinakamusta mo
Namuti na mata sa kakaintay sa text ko.

Manhid ba talaga ako sa gusto mo?
Ni hindi ko alam ano ang lagay mo
Masaya ka pa rin bang laging gan'to
Nasasaktan at umiiyak ng patago?

Naging abala ba ako sa ibang bagay?
Kaya di ko pansin ang lahat ng binigay
Kahit mga salita ko'y lumalatay
Sa damdamin mo anumang oras eh bibigay?

Alam kong nasasaktan ka
At lihim na lumuluha
Pakiwari'y walang kwenta
At oras mo'y nasayang na!

Hindi ko alam san sisimulan
Ang panunuyo ng pagmamahalan
Hindi ko gawi ang emote-tan
Kaya mukhang walang pakialam.

Sana minsan masabi mo
Ang hinaing ng puso mo
Subok lang baka matauhan ako
Sa katangahan ng puso ko!

Araw ng mga...

Hanggang ngayon nalilito pa rin ako kung ano ba talaga ang pinagdiriwang tuwing a-uno ng Nobyembre. Sa isang kalendaryo kasi namin ang nakasulat eh All Saints Day kulay pula pa ang sulat tanda na isa itong regular holiday. Sa isa naman naming kalendaryo na galing sa Mang Andoy's Sari-sari store ang nakalagay naman ay Araw ng mga Patay kulay pula din ang sulat. Eh ano ba talaga kuya? Pero palagay ko hindi na muna importante kung ano ba talaga ang ginugunita sa araw na ito, ang importante nakaalala tayo... :)

Tuwing unang araw ng Nobyembre paniguradong walang pasok sa eskwela o sa opisina, sabi ko nga kulay pula ito sa kalendaryo. Halos lahat ay abala sa paghahanda papuntang sementeryo para dalawin ang mga puntod ng mga yumaong mahal sa buhay.

Matagal-tagal na din nung huli akong dumalaw sa sementeryo, marahil dahil sa paglipat-lipat namin ng tirahan at napalayo na ng husto sa mga libingan ng mga kamag-anak.

1994 noong una kong makapunta sa sementeryo (eto na yung panahon na may naaalala na 'ko, may muwang na..) Tita Lisa ko ang una sa mga kamag-anak namin na namatay. Enero 1, 1994 nang tuluyan na syang bawian ng buhay. Nakababatang kapatid sya ng nanay ko. Hanggang sa ngayon hindi pa rin namin alam kung ano ba talaga ang totoong kinamatay nya. Bigla na lang kasi siyang naguluhan sa mundo at nanghina. Sabi ng mga matatandang taga baryo kulam daw. Sabi ng doctor pulmonya daw. Noong mga panahon kasing iyon, mangingilabot ka pagkausap mo sya. Mukha kasi siyang walang sakit, malakas. Namatay sya noong pa-graduate ako ng elementarya.

October 1997 naman ng mamatay ang Tita Lita ko. Bunsong kapatid ng nanay ko. Biktima sya ng isang drug adik na nagwala sa kanto. Biglaan. Malungkot kasi malapit kaming pamilya sa Tita ko na ito. Para na syang anak ng nanay ko. Namatay sya pa-graduate ako ng high skul.

Sumunod na balik ko ng sementeryo noong 2001. Namatay naman ang lolo ko. Buti na lang natapos na ang kaso ng Tita Lita ko bago sya namatay. Pa-graduate na ko ng college nun.

Ang huling punta ko ay noong namatay ang tatay ko noong December 2006. Patapos na thesis ko sa Masteral ng pumanaw sya dahil sa liver cirrhosis. Pa-graduate na din ako nung namatay sya.

Gusto ko pa sanang mag doctoral at mag Law school, pero hindi na ko muna nagtuloy. Napansin ko kasi tuwing matatapos na ko eh may namamatay, kaya hahayaan ko na lang na ang mga pangarap na yun na lang muna ang pumanaw. :)

Nitong nakaraang Undas ay nakadalaw akong muli sa sementeryo. Inalala ang mga kamag-anak na yumao. Habang nagmamasid, nagbalik sa alaala ko ang mga tradisyong nakasanayan na naming gawin ng mga pinsan ko nung bata pa kami.

Excited kami dati 'pag pupunta na sa sementeryo, bukod sa pagdalaw sa mga puntod, may iba pa kaming agenda ng mga pinsan ko sa sementeryo. Dala ang mga lubid, nagpapalipad kami ng saranggola habang nakatuntong sa mga puntod. Noon natatakot pa kaming pumatong sa mga puntod kasi baka hilahin daw ang mga paa namin. Pero isa lang pala itong pananakot at pawang kalokohan lang.

Nangongolekta din kami ng mga "luha" ng kandila para gawing floor-wax sa school. Palakihan kami ng bolang kandila. Pakiramdam ko ang husay ko pag ako ang may pinakamalaking bola ng kandila. Pinagbawalan din kami dati na manguha ng mga luha ng kandila kasi maiihi daw kami sa higaan. Katulad ng nauna, isa lang din itong pauso ng matatanda dati.

Hilig din namin ang umikot sa sementeryo at tingnan ang mga puntod. Kinukwenta namin kung ilang taon na yung taong nakalibing nung sya ay pumanaw. At sabay-sabay kaming magsasabing "Ang bata naman nyang namatay". Wala lang, gusto lang naming magbilang para mahasa ang aming Math.

Hilig din namin ang magtakutan kasi pare-pareho kaming takot at ito ang magiging simula ng away at iyakan. Pero maya-maya makikita mo ulit kaming magkakasama, at muling magtatakutan!

Kung tutuusin, ang a-uno ng Nobyembre ay hindi lang talaga pag-alala sa mga namatay. Isa din itong panahon ng pagtitipon at pagsasama-sama ng mga magkakamag-anak. Araw na sa pakiwari natin ay muli nating nakakasama ang mga kamag-anak nating yumao.

Pagpasok mo naman sa eskwela, tradisyon na din ng mga guro ang magpasulat sa "formal theme" ng mga essay at sanaysay sa Filipino tungkol sa mga ginawa natin sa Araw ng mga... Hindi ko alam kung anong kaligayahan ang nakukuha ng mga titser ko kapag nalaman nila ang mga ginawa ko sa araw na ito.

Noon, masaya naming ginugunita ang araw na ito at hanggang sa ngayon masaya ko pa ring inaalala ang mga karanasan ko sa araw ng mga...
_______________

"Life does not end in the grave, let's celebrate life for we only have one life to live." -pauso lang

Missed opportunities (?)

Do we really know if we missed an opportunity? Or letting one to go by because we’re expecting another one to come?

I’m sure everyone of us is now hooked on the news for the past hours of our lives, wasting our time thinking about this “missed opportunity” that our country had for some 24 hours now.

The 11-hour Grandstand bus siege, which took 8 foreign lives and 1 frustrated cop, ended up in a worldwide mourning. Everyone is expecting for a peaceful finish and praying for divine intervention to pacify the angry hostage-taker. What we thought a smooth negotiation turned into a bloody-mess conclusion. We missed the opportunity to save lives and save souls.

Early this morning, all were tuned in to the Ms. Universe 2010 pageant aired in ABS-CBN. Honestly, I was excited to watch this pageant for I know deep in my heart, Venus Raj will be crowned as the 2010 Ms. Universe. And so, I was so happy when she was part of the Top 15, then top 10 and lastly top 5 finalists. She has gone that far and I’m so proud of her. The Q&A came, Venus was the last candidate to answer in the Q&A portion. I guess, in a contest like this, all questions will be considered as tough questions by all contestants– given the circumstances in answering the question. Venus'question was “What is one big mistake you’ve made and what did you do to make it right?”, which she answered, “In my 22 years of existence, I can say that (I haven’t had a major, major problem) because I am very confident with my family and the love that they are giving to me so thank you so much that I am here. Thank you so much.”

Being in the top 5 of Ms. Universe was already a great achievement for the Philippines, although we missed the opportunity of winning the fabulous crown, we should all be proud that Venus has gone that far.

Are these two incidents can be considered missed opportunities? Or God is just preparing us for another one that is more fabulous than this?

The Grandstand bus-siege may be frustrating, but at least now it gave us a clear picture that our government, specifically the PNP, has no enough skills and knowledge (not even little) in handling such crisis. Sadly, most of the times we learn things in the hard and painful way where we get our strength and motivation to make things right next time. It may be unfortunate that our country was placed in a bad light, live, internationally, but pointing fingers can do nothing good either for the Philippines. It’s high time to face the reality that we, the Philippines, need a lot more to learn. For me, the incident opens the door for us to learn, to be more humble and be more cooperative to our government in praying that this event will pass, as fast as the bullet trains and together let’s begin a new start from where we fell. As to Ms. Venus, nothing has missed there, really. God prepared you to be the 4th runner up of that pageant and you are blessed for not missing that opportunity. And when you come back, stand tall for you made the Filipinos proud and divert our grieving hearts to victorious one.

Stop negative talks. Stop pointing fingers. Stop looking for major major mistakes. Let’s all move on and wait for another opportunity that God has prepared for all of us. Let's keep the faith. Let go and let God.

God bless Philippines!

Friday the 13th

Bata palang ako, lagi ko nang naririnig ang kasabihan ng matatanda tungkol sa Biernes-trese. Sabi ng lola ko noon, malas daw ang araw na ito at kailangan ng ibayong pag-iingat. Marami na ring ipinalabas na pelikula patungkol sa hiwagang taglay ng Friday the 13th. Marami na tuloy ang natatakot tuwing magkakaron ng ganitong pagkakataon sa isang taon.

Kung anu-anong kwento at haka-haka ang naiisip ng mga tao tuwing sasapit ang Friday the 13th. Nariyan ang mga sakuna, sakit, at kwento ng katatakutan na pilit ikinakabit sa araw na ito.

Friggatriskaidekaphobia daw ang tawag sa pagkatakot sa Friday the 13th (malas ka kung hindi mo alam bigkasin ang salitang yan, pero swerte ka kung kaya mong i-spell-out yan sa loob ng isang minuto, try).

Pakiramdam ko masyado nang api ang numero trese dahil kahit saang gusali eh wala kang makikitang 13th Floor, buti pa ang nuwebe eh Lucky 9.
____________

Nakagawian ko na ang magpacheck-up tuwing August 13 (papansin kasi ako..). Eto lang kasi ang araw na masasabi kong "para sa akin" at pwede kong gawin anuman ang naisin ko. Maaga akong nagising dahil sa dami ng text na natanggap ko (naks!) Naggayak na ako papuntang hospital nang tumawag ang boss ko. "Jho! may mali ata sa report mo, baka pwedeng paki-ulit." Hindi ako pwedeng mainis, kaya ang sagot ko, "Sige Maám, check ko." Bitbit ang laptop, nagtungo na ako ng hospital. (Bilugan ang tamang sagot. a. malas b. swerte)

Dahil may bitbit, nagtaxi na ako papuntang hospital buti na lang P45 lang ang bill ko at dahil August 13, P50 na ang binayad ko. Yebah!

Buti na lang at naisipan din ng isang ka-opisina ko ang magpacheck up sa araw na yun at napagkasunduan na dun na kami magkita sa hospital. Pagkatapos kong kunan ng dugo para sa CBC, at habang hinihintay ang kasama ko, binuksan ko na ang laptop at nagsimula nang magtrabaho. (Salungguhitan ang tamang sagot a. malas b. super malas)

Lunch time na nasa hospital pa din ako, hinihintay yung ENT doctor at tinatapos yung report ko. Bago pa man ako tawagin ng doktor eh naisubmit ko na yung "revised report" ko. Hay! Tinawag na ko ng doktor. "Mmm.. hinga ng malalim, ok. buka ang bibig, ok." Niresetahan ako ng para sa acid reflux ko at syempre ang pinakaaasam-asam ko.. Nilinis ni Doc ang tenga ko! Yipee! (Piliin ang tamang sagot a. swerte b. super swerte)

August 13. Biyernes pala ngayon, nabasa ko sa facebook account ng dati kong boss, ang Biernes-trese daw sa August ang pinakamalas, panigurado marami na naman ang magtatakutan sa araw na ito. Hindi ako naniniwala sa malas at swerte, naniniwala lang ako na pinagpala ako dahil ngayon ang araw ng aking kapanganakan. Ito ang araw na pinili ng Diyos para buuin ako sa sinapupunan ng aking Ina. At ito ang araw na ibinigay Nya sa akin para magsaya at magpasalamat sa mga taon at taong ibinigay Nya sa kin.

Sa lahat ng mga taong nakaalala at nakibahagi sa aking kaarawan sa pamamagitan ng pagbati, swerte kayo ngayon! :)

Maraming salamat po!

Paalam Amang!

I’ve been thinking of writing something about a dear friend for a long time now but every time I’ll start the piece, my eyes will become blurry. I really find it hard to start. I can’t find the right words to begin with.

Last night I was asked to give a testimony about Amang, my closest friend in the office, I was that close to him that everyone was expecting me to tell a lot of stories about him. But no words came out of my mouth instead tears flowed in my face. I really wanted to share a lot of things about him but I don’t have enough strength to tell it verbally and so I decided to share it through my blog.

Mandy Alpay, yeah that was his real name. I call him “Amang” since he calls me “Ineng”. Sabi kasi nya mukha daw akong nene. That was five years ago. Since then, we became as close as ever. He was like a father and a brother to me. We usually stay in the office to have our “kwentuhan”. We can actually talk anything under the sun. I remember, our first conversation was about heaven and happiness. Sabi nya, you are in heaven if you are happy. He believes that “life is equally perfect”. We shared common thoughts and we also have different views.

Through the years I came to know him better. I saw him in his lowest and I saw him in his happiest. I saw him cried, I saw him laughed. He's serious but most of the times naughty like me. Siguro kaya kami nag-jive.

He was my eating buddy. Araw-araw sinasamahan nya ko mag-almusal, at kung minsan pati magdinner. It seems like it was an obligation for him to accompany me everyday. Ganyan sya kabait.

Amang taught me a lot of things. He taught me to eat vegetables especially ampalaya. I really don’t like vegetables kasi, nagbabara lalamunan ko sa gulay. When he was confined in Medical City, I told him, “sabi ko sayo walang magagawang mabuti sayo ang gulay.” He just smiled. He’s like that, he will just smile in anything – whether he is in pain, stressed, or in bad mood. He will still smile.

He also taught me to save money, he knew that I’m also a breadwinner in the family. He gave me insights and advices on how to handle my finances properly. He was the one I will talk to if I have a problem, and he’s always willing to listen and to help.

Early this May, he complained about his bloating tummy. We, his friends, thought it was just gas pain or dyspepsia and can be relived by antacid. Days passed, the bloatedness and discomfort were still there. He then went to St. Luke’s for check-up, surprisingly, the doctor didn’t find any irregularities in his internal organs but the pain is still there. His tummy is continuously bloating. He can’t sleep. He can’t go to work. We advised him to have a second opinion since his condition is not normal anymore. And to make the long story short, he had another check up in Medical City on May 28, 2010. He underwent CT Scan and endoscopy. What we thought an ordinary stomachache or dyspepsia, was a shocking CANCER! The doctor advised the wife to have an explore-lab immediately.

I really don’t know what to do when I received a text from his wife, that Amang has an advanced gastric carcinoma! Of all the people I knew, he was the last person I could think of to have cancer. He was a health-conscious person who loves veggies and fish. He regularly go to doctor for check-ups, he runs. He’s healthy!

It was a sad day. I had a hard time telling this to other friends who are waiting for his medical results. I told them to join me in prayer for Amang’s healing. Sometimes, God will allow things to happen to make us better individuals.

The result of the explore-lab revealed a much more painful and shocking result. Amang only has 3-6 months to live! His whole intestines were already affected, the killer cancer cells already metastasis to other internal organs. So sad!

July 13, 2010. The saddest news came. Amang, 38 y/o passed away at 8:23pm. He is survived by his wife, who is 4-month pregnant and a 6-month old daughter.

What happened to Amang, for me, was God’s reminder for all of us, that we don’t own our lives. That God can change everything in just a snap of a finger. That we should surrender everything to Him, for His thoughts are not our thoughts, His plans are greater than ours. What really matter in this world is our eternal peace and eternal life that only Jesus can give. I remember what Amang said in his last days - "faith is the most important thing in the world."

I praise and thank God for using Amang's condition to draw me and even other officemates closer to Him. It was during this time where I saw our friends praying and joining us in our prayer meetings to commune with God.

Although I’m missing Amang, I’m now happy knowing that he is now with our Almighty Father in heaven. No bloatedness. No pain. No dextrose and jejenustomy tube. He is now experiencing the real heaven of happiness!

Amang, I know you're happy now, wait there and I will see you again!

Isang boto!

Natapos na ang eleksyon. Uso na naman ang mga hintuturong kulay lila. Kanya-kanyang huntahan na tungkol sa naganap na kauna-unahang "automated election" daw. Iba't-ibang opinyon at kuro-kuro ang maririnig mo sa'ng parte ka man ng mundo.

Precinct 1456A Cluster 401 voter #178. Llamas, Jocelyn R. Yebah! Ako yan!

Hindi ko man aminin, pero alam ko sa sarili ko excited ako sa May 10 election. Hindi lang dahil mabibigyan ng boses ang paniniwala ko at mapaninindigan ang prinsipyo kundi dahil sa mga bilog na hugis itlog! :)

Tayo raw, sa kasaysayan ng mundo, ang kauna-unahang gumawa ng transisyon mula sa manual voting patungong "automated election" na isinagawa "nationwide". Pero hanggang ngayon tinatanong ko pa rin kung "automated" nga ba ang eleksyon o "automated" lang ang bilangan? Palagay ko kasi, tayo lang din ang "automated" na napakaraming manual procedures na ginawa. Baka mali lang din ako ng intindi ng "automated", pakitama lang po. :)

Medyo late na nang makarating ako sa presinto na pagbobotohan ko. Katulad ng karamihan, nakisiksik din ako sa pila ng mga botante. Hindi naging mahirap ang paghanap ng pangalan ko (salamat sa online precinct finder), pero naging matagal at nakakainip ang pagpila papasok ng presinto. 531 ang hawak kong numero, 301 palang ang tinatawag ng BEI nang dumating ako. 10:30 ng umaga ako dumating, 11, 12, 1, 2, 3! Sa wakas nakaboto na ko!

Naibsan ang pagkainip at pagkairita ko sa pila nang matapos akong bumoto. Pakiramdam ko nagawa ko ang isang napakahalagang responsibilidad bilang isang Pilipino. Pasakay na ko ng jeep ng maglaro sa isip ko ang isang tanong. Gaano nga ba kaimportante ang isang boto ko?

Habang nagmumuni-muni ko, isang mama ang nakaringgan ko na nagsabi ng ganito: “Pare bumoto ka? Ako hindi na, hindi naman na importante ang boto ko, sayang lang oras ko sa pagpila.” Gusto ko sanang lingunin si manong at tanungin pero dahil sa sobrang init, hindi ko na lang siya pinatulan, lalo lang kasi kong papawisan pag nagsalita pa ko. Kaya ipinagpatuloy ko na lang ang pagmumuni habang natutulog.

Kung iisipin mo, ano nga ba ang isang boto mula sa 50M rehistradong botante? Ano nga ba ang pagbabagong maidudulot ng limang oras na pagpila ko para iboto ang kandidatong pinaniniwalaan ko? Paano mababago ng isang boto ko ang Pilipinas kung hindi rin naman mananalo ang kandidatong ibinoto ko?

Siguro kung ang dahilan ng pagboto ko ay para lang manalo ang kandidatong iboboto ko, marahil hindi ko nga makita ang kahalagahan ng isang boto ko. Ang isang boto ko ang kumakatawan sa patuloy kong paghahanap ng pagbabago. Ito ang simula ng pagtugon sa panawagan na bilang Pilipino, may magagawa ako sa pagbabagong hinahangad ng Pilipinas, sa pamamagitan ng pagiging responsableng Pilipino na magsisimula sa malayang pagpili ng bagong pamunuan.

Hindi man nanalo ang kandidatong pinaniniwalaan ko, panalo naman ako dahil bumoto ako ayon sa aking konsensya, prinsipyo at paniniwala at hindi dahil lang alam kong mananalo siya at gusto siya ng nakararami.

Ang pagboto ay hindi lang basta pag-shade sa mga bilog na hugis itlog, ito ang simbolo ng pagkakapantay-pantay ng bawat Pilipino, ng demokrasya, ng resposibilidad, ng pagmamalasakit sa bansa at higit sa lahat ng paninindigan.

Kaya kay manong, sayang at hindi ka nakaboto natalo tuloy si Perlas! tsk! tsk!

Kansurok: An Appeal for Help

Dear Colleagues and Friends,

As some of you may already know, I am involved in Kansurok Mission Team – a church planting and community transformation project reaching out to the people of Kansurok in Marinduque.

Kansurok is a small town, situated in an isolated part of Tugos, Boac Marinduque where access to immediate care, necessities, education and even spiritual awareness are limited. People have to cross nine rivers and half-an-hour walk to get to the nearest primary school or marketplace everyday.

In 2008 and 2009, I was blessed to be given the opportunity to serve the people of Kansurok through Daily Vacation Bible School (DVBS), creating a Christian awareness and doing community service in the area.

God has offered another opportunity for me to serve Him as the group is going to visit Kansurok again on May 21-26 to continue His ministry. The team will continue to reach out to the people in other parts of Kansurok and will continue to share the good news of salvation through DVBS and feeding program. While God has opened a door for me to develop a greater heart of compassion for His people, you too may also be part of this mission by giving your time in prayer that God will bless our team as we minister to His people in Kansurok or you may donate your old books, toys, school supplies or monetary help to be used for all the activities in this mission. Whether you feel led to contribute financially, through prayer or both, all your support is very much appreciated.

May we have a heart to serve others as the Bible reminds us “For where your treasure is, there will your heart be also.” Matthew 6:21

May our good Lord continue to shower you with His abundance!


P.S
You may see some of the Kansurok activities at http://kansur0k.blogspot.com
For those who would like to help financially, you may contact me @ 09223375140 or 497-0947.

Thank you and God bless!

Jho!

A New Start!

Isa sa mga pinakamahalang bahagi ng aking “graduate school life” ay ang mga kaibigan na nakasama ko sa loob ng tatlo’t kalahating taon. Sila yung mga taong nagpagaan ng bawat araw ko sa Graduate School. Nakasamang nagpuyat sa mga projects at research, kasamang tumawa sa oras ng uwian at kulitan at nakasamang naghabol sa mga professor na mabagal magbigay ng grades.

Isa sa mga ito ay si Mary Ann o si Me-ann o mas kadalasan kong natatawag na “neng”.

Si Me-ann ang sa palagay kong pinaka naging “close” ko sa mga kaibigang naipon ko sa GS. Naging classmate ko sya sa Human Resource Management nung 2005, at simula non naging super close na kami, tipong isang tingin lang magtatawanan na kami. Sa kanya ko unang nag open-up tungkol sa “first break up” ko. Ako kasi yung tipo ng tao na hindi sanay makipagkwentuhan tungkol sa personal na buhay ko. Pero naging ganon ako kakomportable kay Me-ann.

Siya rin ang kasa-kasama ko sa pagrereview nung panahon ng Comprehensive Exam at kasamang nagdasal na sana ay pumasa kami. Malaking bahagi ng buhay ko sa GS, si Me-ann ang kasama ko, at palagay ko naging masaya ang buhay ko sa GS dahil sa kanya. Siya rin ang kasama ko nung unang byahe ko sa labas ng bansa at nakasamang sumigaw ng Ginebra! Ginebra! Sa Araneta. Naging ka-close ko pati sila Mommy Bing at Papsy, maging si netchie at Kuya Louie.

Kaya lang sinubok ang aming pagkakaibigan dahil sa isang hindi pagkakaunawaan. Ilang taon din kaming hindi masyadong nagpansinan. Nawala yung dating closeness na nabuo namin. Sa isang iglap biglang lumayo ang loob ng isa’t isa. Malungkot ako noon. Sobrang lungkot. Minsan nang nasabi ni Me-ann na, ako daw yung parang kapatid na hindi naibigay ng Diyos sa kanya, kaya naging magkaibigan kami. Marahil ito yung dahilan kung bakit labis akong naging apektado ng mga pangyayari – dahil ayokong mawala ang kapatid na Diyos na mismo ang naglapit.

Isang imbitasyon ang natanggap ko noong Disyembre. Imbitasyon sa kasal nina Me-ann at Jegarr. Magkahalong saya at lungkot ang naramdaman ko. Masaya dahil sa wakas ikakasal na sila at naisipan nya kaming imbitahin (kasama si Jemuel ang bf ko na ka-trio namin ni Me-ann). Lungkot dahil baka hindi na sing close dung dati ang muli naming pagkikita.

Nung Sabado, Enero 16, 2010 naganap ang pag-iisang dibdib nila Me-ann at Jhigs at nung Sabado rin naganap ang muli naming pagkikita ni Me-ann. Masaya ko para sa kaibigan kong nakita na ang kaligayahan sa piling ni Pareng Jhigs na talagang pinaglaban nya sa buong pamilya.

Isang kabanata sa buhay ni Me-ann ang nagtapos at panibagong buhay naman ang magsisimula. At kasabay ng kanilang bagong buhay ay isang panalangin na sana ito na rin ang simula ng panibagong kabanata ng aming pagkakaibigan!

To Me-ann and Jegarr, cheers to a new life! Best wishes and God bless!

Ang Dyosa at ang Lambana

The newly wed

Our yellow-orange-fuschia pink gift

Super Thank you!

Oh yes, 2009 is over and we’re now heading for another astounding year! Yeah right, it was an amazing year for me and I haven’t had a time yet to say thank you for all the blessings I had for the past year.

Last Wednesday I attended the first Mid-week Encounter with God (MEG) in our church. It somehow gave me time to reflect on how God has moved in my life and how blessed I was. Shy enough, I wasn’t able to share to the group how grateful I am for all the blessings I had for the past year. And so I decided to write it here in my blog. Come and join me as I remember the fruitful year of 2009.

2009 was a year of servanthood for me and I’m so grateful on how God used me in His ministries.

I thank God for using me in children’s ministry that drew me closer to Him and discipling the next generations. As a teacher, I learned a lot from the kids and that our faith should be like theirs – so genuine and humble. (so ironic, isn't it?)





I praise God for the opportunity that He has given me to be an ambassadress for Christ to a town that is totally far-off to me. Serving the people of Kansurok, Marinduque opened my eyes to what is truly essential in life – having God in your heart is more than enough! The contentment and peace I had because of Jesus was one of the greatest realizations I had in this mission trip.



I’m also grateful for the chance I had to be with the Muslim kids in General Santos for the sake of Isa Almasi (Jesus Christ). Giving them free oral and dental seminar and some hygiene kit made them smile in spite of poverty. This trip gave me hope that all will be united for the glory of our God.

There’s good in everything and even in calamity we can see the love of God. We’re blessed that God spared my family from the wrath of Ondoy. And I’m thankful that God used me to be a blessing to the typhoon victims by serving and praying for them through Sagip Kapamilya Volunteer program.

Praise God for the wisdom and strength that He has given me as I finished the Kairos: World Mission Course. This course revealed another character of our Lord – the Bible is not just about God’s love but also a tool for us to love our Father perfectly.

My tour in Coron, Palawan was God’s Christmas gift for me, and I’m more than thankful for that! Enjoying His wonderful creation, it was really awesome! He is indeed the God of wonders!

But my duty for the year is not yet done as He commissioned me to serve the people of Pasuquin, Ilocos Norte. It was a great way to end the 2009. Super thank you Lord!

All in all, it was an overwhelming and blessed year for me. And I’m looking forward for another set of surprises God has prepared for me! :)

To God be the glory!

Indescribable!

From the highest of heights to the depths of the sea
Creation's revealing Your majesty
From the colors of fall to the fragrance of spring
Every creature unique in the song that it sings
All exclaiming

Indescribable, uncontainable,
You placed the stars in the sky
and You know them by name.
You are amazing God
All powerful, untameable,
Awestruck we fall to our knees
as we humbly proclaim
You are amazing God...

Indeed an amazing God!