Kamusta ka na? Pasensya ka na kung… m..m- medyo matagal bago ko nagkaro’n ng lakas ng loob para makipagkita ulit sayo. Hinanap kita, pero wala ka na pala dun sa dati nating kumpanya. Ang dami nang nangyari sa atin, medyo nawala ako sa sirkulasyon. Nagpalipat lipat ako ng trabaho, hanggang ngayon kasi hindi ko pa rin alam kung ano talaga ang gusto ko.
Naalala ko pa yung mga kulitan natin sa office, yung mga kwentuhang hindi nauubos.. Ang daldal mo kasi, lagi kang maraming nasasabi. Nakakatawa ka.
“Bakit ba kasi ayaw mo pang mag-asawa? Ayaw mo ba talagang mag-asawa o takot ka lang? Na-trauma ka ba sa huling relasyon mo?”
“Ewan ko sayo She! Basta ayoko lang. Ayoko lang siguro nang may inaalagaan.”
“Hindi lang naman ikaw ang mag-aalaga, aalagaan ka din. Ayaw mo talaga?”
“Ang kulit! Kumain ka na nga lang.”
Ikaw na ata yung pinakamakulit na nakilala ko. Lagi mong pinipilit yung mga reasoning mo. Napakahirap magpaliwanag sayo. Hindi pwedeng “oo” o “hindi” lang ang sagot kasi lagi kang may bakit. Bakit, bakit at walang katapusang bakit.
“O, late ka na naman.”
“Oo eh, wag ka nang maingay.”
“Bakit kasi late ka na naman?”
“Para namang bago ka ng bago sa ‘kin eh lagi naman akong late.hehehe”
“Hay naku Mr. De Guzman!”
“Sssshhh!”
Simula palang nu’ng unang araw na magkakilala tayo marami ka nang kwento. Kung minsan nga gusto ko nang takpan ang bibig mo para huminto ka magsalita. Ewan ko ba, pero parang lahat ng tao sa opisina kakilala mo at lahat kinakausap mo. Hindi ka napapagod magsalita.
Siguro sadya lang talagang masayahin ka, kasi kahit may problema ka ganon ka pa rin. Madaldal. Laging masaya. Saan ka nga ba kumukuha ng enerhiya at tila parang hindi ka napapagod?
Matagal tagal na din nung umalis ako sa kumpanyan natin. Pero kahit umalis na ‘ko, hindi pa rin ako nakakawala sa alaala mo. Hindi ko makalimutan yung mga masasayang alaala kasama ka, hin..ndi kita makalimutan. Naduwag lang akong aminin sayo kung ano yung tunay na damdamin ko. Natakot ako, baka mawala ka. Isa pa, alam ko namang happy ang lovelife mo, ayoko nang manggulo pa. Kaya mas minabuti kong umalis na lang nang hindi nagpapaalam. Mahirap, at hanggang ngayon nahihirapan pa rin ako.
“Ayaw mo pa rin bang mag-asawa?”
“Heto na naman tayo…”
“Sige na..”
“Alam ko naman magbabago pa yun. Siguro in the future, pero sa ngayon ayoko pa rin. Ayoko pa rin sa responsibilidad.”
“Alam mo, ‘pag dumating yung panahon na yun,sobra siguro kong maiinggit sa babaeng mapapangasawa mo. Kasi alam kong merong kakaiba sa kanya na hindi mo nakita sa ‘kin o kahit kaninong babae ngayon.”
“Sus! Ang arte!”
“Pa’no pala kung ikaw yung one great love ko? Pa’no pala kung ako talaga yung itinakda para sayo? Eh diba ang sabi minsan lang daw ang one great love?”
“Seryoso?!”
“Hehehe.. joke lang. Eto naman hindi mabiro. Oo na, ayaw mo nga ng commitment diba?.”
Matagal akong walang balita sa’yo. Ang alam ko lang magagalit ka dahil umalis ako nang walang paalam. Pasensya na kung hindi ko na naisip ang mga bagay na yun, gusto ko lang kumawala at hanapin kung ano ba talaga ang gusto ko. Naiinggit nga ako sa’yo, kasi alam mo kung ano talaga ang gusto mo sa buhay.
“Meron ka bang isang ultimate dream? Yung tipong gustung-gusto mong gawin simula palang nu’ng bata ka?”
“Ako? Wala. Hanggang ngayon nga hindi ko pa alam kung ano talaga gusto ko eh. Hehe.. Bakit?”
“Wala naman, meron kasi akong gustong gawin dati pa. Gusto ko ulit mag-aral. Gusto kong mag Law school. Pero hindi ko alam kung tama pa bang ituloy ko. Baka matanda na ko para sa pangarap na yun.”
“Alam mo, nakakainggit ka. Natutuwa ko sa mga taong alam nila kung ano yung gusto nilang gawin. Kung gusto mo talaga eh di gawin mo. Go!”
Nagpalit ka na din pala nang number at ayan nagpalit ka na din pala ng apelyido. Siguro nga tama lang na umalis ako nun, hindi ko rin kasi kakayanin na makita kang masaya sa piling ng iba. Hindi ko ata kayang makita kang masaya habang ako, wasak ang puso. Ang corny ko na, pasensya ka na.
Hindi ko alam kung nagawa ko na, pero gusto ko lang din magpasalamat sa’yo. Salamat sa lahat. Sa mga panahong kailangan ko ng kaibigan, nandyan ka. Salamat sa pagdamay mo sa mga panahong may problema ko. Salamat na palagi kang nasa tabi ko pag kailangan kita. Patawarin mo ako kung bigla na lang kitang iniwan sa ere. Hindi ko naman kasi alam na mahuhulog ang loob ko sayo. Hindi ko inasahang mamahalin kita ng sobra. Pinangunahan ako ng kaba at takot. Sorry kung ngayon lang, alam ko huli na ang lahat. Wala nang saysay kung anuman ang sabihin ko sayo. Gusto ko lang ilabas yung damdamin kong ilang dekada ko nang itinago. Mahal na mahal kita She!
“Excuse me po tatang, kaibigan po kayo ni mommy?”
“Ah, oo. Kaibigan nya ko. Anak ka nya?”
“Opo. David po.”
“David?”
“Sabi ni mommy para sa kanya everlasting love daw ang ibig sabihin ng pangalan ko. Galing daw po kasi sa one great love nya yung pangalan ko. Lagi nyang kinukwento yung taong yun. Dati nyang ka-opisina. Sabi nya sa ‘kin, minsan lang daw darating ang espesyal na pag-ibig at pag naramdaman ko na daw ito wag ko na daw pakakawalan kasi wala nang kasunod yun.”
“Ha? N-n-nasan ang daddy mo?”
“Matagal nang patay si daddy. Naaksidente sya nung 3 years old ako. Alam ni daddy ang tungkol sa one great love ni mommy. Tanggap nyang hindi sya ang magpapasaya kay mommy ng buong buo. Pero sabi ni mommy walang katulad daw ang pagmamahal sa kanya ni daddy.”
“Sorry to hear that.”
“Ok lang po. Ngayon ko lang po kayo nakitang dumalaw sa puntod ng mommy ko. Ano po pala ang pangalan nyo?”
“David.. David De Guzman, dating officemate ng mommy mo.”
~The End~
Tuesday, November 1, 2011
Wednesday, August 10, 2011
K-a-b-a-o-n-g
madeline (guest): hindi ito kailangan ng gumawa nito. hindi rin ito kailangan ng bumili nito. Ang gumagamit naman nito ay walang kamalay-malay na ginagamit na niya ito.
Ito yung tanong ni madz sa QB sa chatroll kahapon. Leading ang team BEBEPATO. Natetense ako habang tinatayp ang sagot sa tanong ni madz. K-a-b-a-o-n-g enter! Ayaw. K-a-b-a-o-n-g enter! Ayaw pa din. C-o-f-f-i-n enter! Biglang nawala ang chatroll. Sa sobrang tense, dahil house and lot ata ang premyo sa QB ni madz, naisip kong itext sila tong at PaQ nang bigla kong maalala na wala pala akong cellphone number nilang dalawa. Kaya naisip kong i-message na lang si PaQ sa FB.
Pero dumoble ang tensyon ko nang isang officemate ang tumayo at nagsabing “uy wala na daw si Amber” habang nagpipigil ng luha. Natigil ang lahat. Tumigil na din ako kaka-refresh ng chatroll at naisip ko ang kabaong.
Anak ng officemate ko si Amber, apat na taon palang sya. Bibo, malusog at magandang bata. Nasa prep na sya ngayon sa Notre. At dahil unang beses mag-aaral, excited pareho si Amber at ang mommy nya, yung officemate ko, at palagay ko pati ako. Lagi ko kasing tinatanong ang officemate ko kung meron na syang picture ni Amber na naka-uniform. Ganon kasi ako sa mga pamangkin ko at natutuwa talaga ako sa mga bata na nagsisimula ng mag-aral at naka-uniporme na. Kaya lang lagi nyang nalilimutan, kaya hanggang ngayon hindi ko pa nakikita si Amber na naka-uniform.
Dengue ang ikinamatay ni Amber. Halos araw-araw nang nasa balita ang notorious na dengue na animo’y naging epidemya na. Bawat baryo o lugar ata ngayon sa Pilipinas ay may kaso ng dengue. Si Amber ang kauna-unahang kakilala ko na namatay sa dengue. May mga officemates din ako na na-dengue ang mga anak pero naging ok naman. Kahit ang kuya ko na minsan ding na-confine dahil sa dengue eh gumaling din naman. Kaya nalulungkot talaga ako para kay Amber.
Hanggang kagabi iniisip ko ang kabaong, kung pumasok ba sa chatroll ang sagot ko o nakita na kaya ni PaQ ang message ko.
Kabaong. Marami ang takot sa usaping kabaong. Kadikit nito kasi ang usapin ng kamatayan, at palagay ko marami pa rin ang hindi pa masyadong kumportableng pag-usapan ang ganitong bagay. Hindi ko alam kung takot ba tayong mamamatay o takot tayong maiwan ang mga kayamanan. Lels Sabi nga ni j.kulisap masyado daw kasing close ang bonding ng Filipino families at emosyonal kaya parang mahirap ang bumitiw. At talaga namang nagpapalungkot sa atin maisip palang natin na may mamamatay sa mga kaibigan, kakilala o kamag-anak natin.
Pero kung iisipin, araw-araw ay 50-50 lagi ang tsansa natin para mabuhay o di kaya ay mamatay. Kung sa umaga dumilat pa ang mata mo, congrats! Kung natapos ang araw na may hininga ka pa, winner! Walang sinuman ang makapagsasabi kung hanggang kailan na lang ang buhay ng isang tao. Hindi kasi natin kontrolado ang mga pangyayari at hindi natin hawak ang buhay natin. Sabi nga, pahiram lang ang buhay na meron tayo, nasa Kanya na kung kailan Nya babawiin.
Hindi naman dapat katakutan ang usapin ng kamatayan, dahil katulad ng monthly period ng mga babae, darating at darating tayo dun. Una-unahan lang kumbaga. Ang tanong, handa ka na ba? Ano bang buhay ang maikukwento mo sa Kanya?
Let’s live each day as if it is our last day on earth. Live it well. Live it wisely. Live it for the King!
Bye Amber, thanks for the hugs and kisses... salamat sa pagkembot! 'til we met again!
Ito yung tanong ni madz sa QB sa chatroll kahapon. Leading ang team BEBEPATO. Natetense ako habang tinatayp ang sagot sa tanong ni madz. K-a-b-a-o-n-g enter! Ayaw. K-a-b-a-o-n-g enter! Ayaw pa din. C-o-f-f-i-n enter! Biglang nawala ang chatroll. Sa sobrang tense, dahil house and lot ata ang premyo sa QB ni madz, naisip kong itext sila tong at PaQ nang bigla kong maalala na wala pala akong cellphone number nilang dalawa. Kaya naisip kong i-message na lang si PaQ sa FB.
Pero dumoble ang tensyon ko nang isang officemate ang tumayo at nagsabing “uy wala na daw si Amber” habang nagpipigil ng luha. Natigil ang lahat. Tumigil na din ako kaka-refresh ng chatroll at naisip ko ang kabaong.
Anak ng officemate ko si Amber, apat na taon palang sya. Bibo, malusog at magandang bata. Nasa prep na sya ngayon sa Notre. At dahil unang beses mag-aaral, excited pareho si Amber at ang mommy nya, yung officemate ko, at palagay ko pati ako. Lagi ko kasing tinatanong ang officemate ko kung meron na syang picture ni Amber na naka-uniform. Ganon kasi ako sa mga pamangkin ko at natutuwa talaga ako sa mga bata na nagsisimula ng mag-aral at naka-uniporme na. Kaya lang lagi nyang nalilimutan, kaya hanggang ngayon hindi ko pa nakikita si Amber na naka-uniform.
Dengue ang ikinamatay ni Amber. Halos araw-araw nang nasa balita ang notorious na dengue na animo’y naging epidemya na. Bawat baryo o lugar ata ngayon sa Pilipinas ay may kaso ng dengue. Si Amber ang kauna-unahang kakilala ko na namatay sa dengue. May mga officemates din ako na na-dengue ang mga anak pero naging ok naman. Kahit ang kuya ko na minsan ding na-confine dahil sa dengue eh gumaling din naman. Kaya nalulungkot talaga ako para kay Amber.
Hanggang kagabi iniisip ko ang kabaong, kung pumasok ba sa chatroll ang sagot ko o nakita na kaya ni PaQ ang message ko.
Kabaong. Marami ang takot sa usaping kabaong. Kadikit nito kasi ang usapin ng kamatayan, at palagay ko marami pa rin ang hindi pa masyadong kumportableng pag-usapan ang ganitong bagay. Hindi ko alam kung takot ba tayong mamamatay o takot tayong maiwan ang mga kayamanan. Lels Sabi nga ni j.kulisap masyado daw kasing close ang bonding ng Filipino families at emosyonal kaya parang mahirap ang bumitiw. At talaga namang nagpapalungkot sa atin maisip palang natin na may mamamatay sa mga kaibigan, kakilala o kamag-anak natin.
Pero kung iisipin, araw-araw ay 50-50 lagi ang tsansa natin para mabuhay o di kaya ay mamatay. Kung sa umaga dumilat pa ang mata mo, congrats! Kung natapos ang araw na may hininga ka pa, winner! Walang sinuman ang makapagsasabi kung hanggang kailan na lang ang buhay ng isang tao. Hindi kasi natin kontrolado ang mga pangyayari at hindi natin hawak ang buhay natin. Sabi nga, pahiram lang ang buhay na meron tayo, nasa Kanya na kung kailan Nya babawiin.
Hindi naman dapat katakutan ang usapin ng kamatayan, dahil katulad ng monthly period ng mga babae, darating at darating tayo dun. Una-unahan lang kumbaga. Ang tanong, handa ka na ba? Ano bang buhay ang maikukwento mo sa Kanya?
Let’s live each day as if it is our last day on earth. Live it well. Live it wisely. Live it for the King!
Bye Amber, thanks for the hugs and kisses... salamat sa pagkembot! 'til we met again!
Monday, August 1, 2011
The sheperd boy
Nasa ikatlong baitang ako nu’ng gawin namin ang stage play na “The sheperd boy who cried wolf”. Ito yung kwento nung isang batang pastol na para hindi mainip eh nagsisisigaw ng “Wolf! Wolf! Wolf!” at matataranta ang mga taga baryo para saklolohan sya. Cool diba?
There once was a shepherd boy who was bored
as he sat on the hillside watching the village sheep.
To amuse himself he took a great breath and sang out,
"Wolf! Wolf! The Wolf is chasing the sheep!"
Pinakabisado sa buong klase yung buong kwento ng dulang ito at pipili ang aming guro kung sino ang isasali sa palabas. Dahil hilig kong sumali sa mga extra curricular activities nu’ng bata ako, buong puso kong sinaulo ang dula. Binibigkas ko sya habang naglalampaso ng sahig, habang naglalaba ng lampin ng bagong silang kong kapatid, habang naghuhugas ng pinggan at habang nasa trono para lang matiyak na kabisado ko na nga buong piece.
Later, the boy sang out again,
"Wolf! Wolf! The wolf is chasing the sheep!"
To his naughty delight, he watched the villagers
run up the hill to help him drive the wolf away.
Dumating ang araw ng paghuhukom at isa-isa naming ni-recite ang kwento ng “The shepherd boy who cried wolf”. Labing-lima ang kailangan para sa cast ng dulang ito. At yehey naman dahil kasama ako sa casting! Asteeg!
Later, he saw a REAL wolf prowling about his flock.
Alarmed, he leaped to his feet and sang out
as loudly as he could, "Wolf! Wolf!"
Sa haba nang kinabisado ko, wala ni isa man lang sa mga salita ng “The shepherd boy who cried wolf” ang nasabi ko sa buong palabas. Labing-lima ang tauhan, 1 batang pastol, 9 na tao sa baryo, 1 asong gubat at 4 na tupa. Oo tama ka, isa nga akong tupa na walang ibang dialogue kundi “meee-mee-meee”. Pero infairness maganda ang costume namin, mabalahibo.
We'll help you look for the lost sheep in the morning," he said,
putting his arm around the youth,
"Nobody believes a liar...even when he is telling the truth!"
Muling nanumbalik sa alaala ko ang dulang ito noong nakaraang linggo. Matapos kasi ang SONA ni PNoy ay napabalita namang isinugod sa hospital ang dating Pangulong Arroyo dahil sa stiff neck este “pinched nerve” pala. Kung minsan ‘pag nasanay na ang mga tao sa mga pagsisinungaling mo, mahirap na para sa kanila ang maniwala ulit. Mahirap na maibalik kapag tiwala na ang nawala.
Nalulungkot lang ako para kay GMA, na dahil sa mga ginawa nya noon, hirap na ang mga Pilipinong paniwalaan sya kahit pa buwis-buhay na ang eksena nya. Ito marahil ang kabayaran para sa mga taong mas pinili ang kalikuan kesa matuwid na daan. Ang aral ng “The shepherd boy who cried wolf” ay tumatak sa isip ko at talagang hindi ko malilimutan lalo na ang dialogue ko. (Hirap nun nakakatuyo ng lalamunan, try nyo!)
VOICE Lesson 3: Truth and Honesty
Mabuting asal ay sisikapin,
Pagiging totoo ay gagawin
Ginawa ako ng Diyos na katangi-tangi
Lahat ng nais Niya ay ikabubuti
Nasa Diyos lamang ang pag-asa
At ako ay kakasiyahan Niya!
(Ako na ang values teacher!)
There once was a shepherd boy who was bored
as he sat on the hillside watching the village sheep.
To amuse himself he took a great breath and sang out,
"Wolf! Wolf! The Wolf is chasing the sheep!"
Pinakabisado sa buong klase yung buong kwento ng dulang ito at pipili ang aming guro kung sino ang isasali sa palabas. Dahil hilig kong sumali sa mga extra curricular activities nu’ng bata ako, buong puso kong sinaulo ang dula. Binibigkas ko sya habang naglalampaso ng sahig, habang naglalaba ng lampin ng bagong silang kong kapatid, habang naghuhugas ng pinggan at habang nasa trono para lang matiyak na kabisado ko na nga buong piece.
Later, the boy sang out again,
"Wolf! Wolf! The wolf is chasing the sheep!"
To his naughty delight, he watched the villagers
run up the hill to help him drive the wolf away.
Dumating ang araw ng paghuhukom at isa-isa naming ni-recite ang kwento ng “The shepherd boy who cried wolf”. Labing-lima ang kailangan para sa cast ng dulang ito. At yehey naman dahil kasama ako sa casting! Asteeg!
Later, he saw a REAL wolf prowling about his flock.
Alarmed, he leaped to his feet and sang out
as loudly as he could, "Wolf! Wolf!"
Sa haba nang kinabisado ko, wala ni isa man lang sa mga salita ng “The shepherd boy who cried wolf” ang nasabi ko sa buong palabas. Labing-lima ang tauhan, 1 batang pastol, 9 na tao sa baryo, 1 asong gubat at 4 na tupa. Oo tama ka, isa nga akong tupa na walang ibang dialogue kundi “meee-mee-meee”. Pero infairness maganda ang costume namin, mabalahibo.
We'll help you look for the lost sheep in the morning," he said,
putting his arm around the youth,
"Nobody believes a liar...even when he is telling the truth!"
Muling nanumbalik sa alaala ko ang dulang ito noong nakaraang linggo. Matapos kasi ang SONA ni PNoy ay napabalita namang isinugod sa hospital ang dating Pangulong Arroyo dahil sa stiff neck este “pinched nerve” pala. Kung minsan ‘pag nasanay na ang mga tao sa mga pagsisinungaling mo, mahirap na para sa kanila ang maniwala ulit. Mahirap na maibalik kapag tiwala na ang nawala.
Nalulungkot lang ako para kay GMA, na dahil sa mga ginawa nya noon, hirap na ang mga Pilipinong paniwalaan sya kahit pa buwis-buhay na ang eksena nya. Ito marahil ang kabayaran para sa mga taong mas pinili ang kalikuan kesa matuwid na daan. Ang aral ng “The shepherd boy who cried wolf” ay tumatak sa isip ko at talagang hindi ko malilimutan lalo na ang dialogue ko. (Hirap nun nakakatuyo ng lalamunan, try nyo!)
VOICE Lesson 3: Truth and Honesty
Mabuting asal ay sisikapin,
Pagiging totoo ay gagawin
Ginawa ako ng Diyos na katangi-tangi
Lahat ng nais Niya ay ikabubuti
Nasa Diyos lamang ang pag-asa
At ako ay kakasiyahan Niya!
(Ako na ang values teacher!)
Friday, July 29, 2011
Pigil na mga Luha
(ang blog entry po na ito ay pakiki-emo kay iyah_kin at pagtugon sa kanyang trip, ano man ang pagkakahawig sa mga tunay na pangyayari ito ay nagkataon lamang at hindi sinasadya... lels)
Sa tuwing kasama ka hindi pwedeng ako’y kimi
Sapagkat puso’t labi ko ay laging nakangiti
Puso’y lumulukso at sadyang hindi mapakali
Pag-ibig ko sayo’y hindi na nga maikukubli.
Ikaw ang pangarap na matagal ko nang minimithi
Tugon sa aking panalanging sa labi’y namutawi
Dahil sayo ako ngayon ay buo
Pagmamahal ko ang siyang pumuno.
“Mahal”, ang sabi mo isang gabi,
“Ikaw lamang ang mamahalin,
Wala nang iba akong iibigin.”
Sa misis mong abot tenga ang ngiti!
Parang sinaksak ng tabak ang puso kong luhaan
Gusto kong mag-amok para sakit ay maibsan
Na habang kayo’y masaya sa piling ng isa’t isa
Ako’y nasa isang sulok, pigil ang mga luha.
Sa tuwing kasama ka hindi pwedeng ako’y kimi
Sapagkat puso’t labi ko ay laging nakangiti
Puso’y lumulukso at sadyang hindi mapakali
Pag-ibig ko sayo’y hindi na nga maikukubli.
Ikaw ang pangarap na matagal ko nang minimithi
Tugon sa aking panalanging sa labi’y namutawi
Dahil sayo ako ngayon ay buo
Pagmamahal ko ang siyang pumuno.
“Mahal”, ang sabi mo isang gabi,
“Ikaw lamang ang mamahalin,
Wala nang iba akong iibigin.”
Sa misis mong abot tenga ang ngiti!
Parang sinaksak ng tabak ang puso kong luhaan
Gusto kong mag-amok para sakit ay maibsan
Na habang kayo’y masaya sa piling ng isa’t isa
Ako’y nasa isang sulok, pigil ang mga luha.
Thursday, July 21, 2011
Atty. Magtanggol
Matagal din akong nagnasa sayo, akala ko nakalimutan na kita dahil naging busy na ako sa Masteral ko. Totoo nga ang mga kwentong barbero, mahirap ang lumimot.
Ilang taon na din ang nagdaan, hindi na kita naiisip. Hindi na ko nagpapakabaliw sayo. Hindi na ko search ng search sa internet na parang stalker. Masaya naman na ako sa mga bagong pinagkakaabalahan ko. Nakalimutan na kita... Akala ko.
Maayos naman na ako, pero bakit muli mo na namang ginugulo ang isip ko? Nahahati ang puso ko sa ano ang dapat na gawin ko. Manghihinayang ba ako kung hindi ako susubok? Pagsisisihan ko ba kung sumugal ako sayo? Bakit ba hirap akong limutin ka?
Kaninang umaga lang, naiisip na naman kita. Magkahalong saya at kaba ang naramdaman ko. Muntik pa nga akong lumampas sa bababaang kalsada kakaisip sayo. Ano na naman ba ang nakain at muli’y nagbabalik ka?
Nae-excite ako isipin ko palang na makakasama kita, mga plano at gagawing kasama ka. Pero natatakot ako baka hindi rin naman magtagal at mabigo lang din ako. Mula sa malayo, parang ang saya. Pero pag lumapit na, nakakakaba at halos lumukso palabas ng rib cage ang puso ko.
Alam kong hindi na ganon kadali ang sitwasyon ko sa ngayon. Hindi na basta ginusto ko eh magagawa ko na. Marami na ang nagbago simula nu’ng unang araw na gumising akong gusto na kita. Sana noon pa pala, sumugal na ako. Sana noon pa sumubok na ako nang hindi ko nararamdaman ang ganito ngayon.
Hindi ko na alam kung ipagpapatuloy ko pa ang pagnanasang dati’y suma-akin na ngayo’y heto't nagbabalik. Aabutin na ba kita ngayon o mananatili ka na lang pangrap na tatanawin mula sa malayo? Isang pangarap na habambuhay na kukutkot sa isipan ko?
Case dismissed.
Ilang taon na din ang nagdaan, hindi na kita naiisip. Hindi na ko nagpapakabaliw sayo. Hindi na ko search ng search sa internet na parang stalker. Masaya naman na ako sa mga bagong pinagkakaabalahan ko. Nakalimutan na kita... Akala ko.
Maayos naman na ako, pero bakit muli mo na namang ginugulo ang isip ko? Nahahati ang puso ko sa ano ang dapat na gawin ko. Manghihinayang ba ako kung hindi ako susubok? Pagsisisihan ko ba kung sumugal ako sayo? Bakit ba hirap akong limutin ka?
Kaninang umaga lang, naiisip na naman kita. Magkahalong saya at kaba ang naramdaman ko. Muntik pa nga akong lumampas sa bababaang kalsada kakaisip sayo. Ano na naman ba ang nakain at muli’y nagbabalik ka?
Nae-excite ako isipin ko palang na makakasama kita, mga plano at gagawing kasama ka. Pero natatakot ako baka hindi rin naman magtagal at mabigo lang din ako. Mula sa malayo, parang ang saya. Pero pag lumapit na, nakakakaba at halos lumukso palabas ng rib cage ang puso ko.
Alam kong hindi na ganon kadali ang sitwasyon ko sa ngayon. Hindi na basta ginusto ko eh magagawa ko na. Marami na ang nagbago simula nu’ng unang araw na gumising akong gusto na kita. Sana noon pa pala, sumugal na ako. Sana noon pa sumubok na ako nang hindi ko nararamdaman ang ganito ngayon.
Hindi ko na alam kung ipagpapatuloy ko pa ang pagnanasang dati’y suma-akin na ngayo’y heto't nagbabalik. Aabutin na ba kita ngayon o mananatili ka na lang pangrap na tatanawin mula sa malayo? Isang pangarap na habambuhay na kukutkot sa isipan ko?
Case dismissed.
Saturday, July 16, 2011
Para kay J.K (Drooling)
Sabay-sabay ang mid-year sale, talagang sinasadya at isinabay sa sahod ng mga ordinaryong manggagawang madaling matukso sa 50% off on all items. Kahit hindi naman kailangan eh paniguradong bibilhin “naka-sale kasi eh” ang isasagot pa sayo. Nakatipid nga ba siya?
Pero hindi naman talaga tungkol dyan ang kwento ko. Sumabay pa sa mga mega-sale nay an ang last and final installment ng Harry Potter ni J.K Rowling. Inabot ng halos labing-isang taon ang pagbuo sa pitong libro ng Harry Potter. Uber talaga sa dami ng adik sa HP at talagang magugulat ka sa haba ng mga pila sa sinehan. Kaya nakakahilo ang dami ng tao ngayon sa mga shopping malls. Kasunod nyan ang napakatraffic na lansangan. Sumakit ang pwet ko sa tagal ng byahe.
Pero hindi naman talaga tungkol dyan ang totoong kwento ko. Kanina, hindi sinasadyang (oo totoo, hindi talaga sinasadya) mapadaan ako sa MOA. ‘pag tapos kasing maglaba, naisip kong bumili ng scramble sa MOA, masarap daw kasi ang scramble dun, may yelo at asukal kaya sinubukan ko. Hindi ko alam (oo totoo, hindi ko rin alam) na meron palang pagtitipon na nagaganap sa Max’s Restaurant sa bandang sulok, sa loob-looban ng restaurant. Sa dulong mesa, may kumpulan ng mga pamilyar na katauhan.
Masaya ang simpleng salu-salo at puno ng katatawanang kwentuhan. Nakilala ko ang mukha sa likod ng ilang kwentong nababasa ko sa blogospero. Mas makulit pa pala sila sa “live chat” kesa sa chatroll. Nakita ko na rin at nakamayan sa wakas ang kauna-unahang blogger na sinubaybayan ko sa loob ng ilang taon. Suma total, hindi ko talaga inaasahan ang pangyayaring ito. :)
At syempre, unang beses kong makasama si J.K sa ganitong pagtitipon. Kaya para kay J.K, maraming salamat mula kay Bebejho! Salamat din sa libro! :)
(pramis, hindi ko talaga alam 'to. wala kong ideya na may ganito palang pagtitipon. ni hindi ko nga napaghandaan ito.. napadaan lang talaga ako....)
Wednesday, July 6, 2011
Teacher
During my childhood years, I really wanted to be a dentist. I just thought that having beautiful and complete teeth (naks!) will make me a good dentist. I imagined myself then wearing a perfect white dentist uniform with my super high-tech dental chair, dental mirror and a mask in my face – presto! I am a dentist…. in my dreams! And I am responsible in giving you a “no more, no less… only teeth that shine” smile! My desire to be a dentist was really intense then, maybe because all of my childhood friends wanted to be a teacher, so to make a difference, I wanted to be a dentist. Unlike them, being a teacher as a profession never entered in my neurons. Not because I regard the profession lesser than a dentist but I’m afraid of the responsibility attached to it, hence, I don’t want to be a teacher! :)
Isang nakakaantok na tanghali,
Kalaro 1: Hoy laro naman tayo.
Kalaro 2: Sige, tara ayain natin sila Menggay at Gelay!
Gelay: Ok, sige tara punta tayo kina Bebejho!
Mga Kalaro: Bebejho! Bebejho! Laro tayo!
Bebejho!: Tara! Anong laro ba? Piko tayo!
Gelay: Mainit pa eh.
Menggay: Oo nga, saka nde ko dala yung pamato ko sa piko, swerte un eh.
Kalaro 1 & 2: Eh di mag-aral-aralan na lang tayo!
Mga kalaro: Tama! Ikaw na lang ang teacher Bebejho!
Bebejho!: lels
But just like any other child, that childhood dream eventually changed. In my high school years, I’ve been busy being a sports news writer for our school paper “The Breeze” and in later years being a Logistics Officer (G4) of CAT. The intensity of being a dentist had its natural death and my heart wanted me to be a ringside sportscaster in PBA instead. It was during these years when I became so fascinated with sports, from basketball to bowling to billiards to boxing to athletics to chess to swimming to OTB (sports ba to?). Although I had this interest when I was young I think the peak was during my high school years. I took every opportunity to develop my sports writing style, watched other sports analyst and learned technical terms used in different sports. Sometimes I’m practicing my sports casting in front of my mirror. I had this obsession not until my high school graduation. All of a sudden I became confused of what I really want. But even during those confusions being a teacher was never an option for the same reason still.
Up until now, I still don’t want to be a teacher eventhough I had some orientation in teaching. I’m still afraid of the responsibility of being a teacher. Henry Adams once said that, “a teacher affects eternity, he can never tell where his influence stops”, and I’m afraid of this. For me, this means “making” or “breaking” a student’s dream depending of what a teacher may pass on to his/her student. I, being a teacher, may influence them to do well and be of help to chase those dreams or might fail and be cursed by my students all of their lives. Although I believe that success comes to those who really want it, influence of the teachers really has an impact.
Last March I was invited in San Francisco High School to facilitate one of recollection groups of the graduating class. The main objective is not just to encourage, motivate and empower them but also to impart Christian values as they will be more independent after graduation. I handled sections 16 and 17, tough sections really! It was here where I met Jasper. (pre-requisite ang Kuyukot ni Jasper)
Jasper caught my attention at once. He was untidy, with loose-fitting dirty-white polo, busted black shoes, silent and aloof. I don’t know how to approach him, luckily he smiled at me and I just asked him “Kamusta ka?” And we started the recollection.
After that day, I can’t stop thinking about Jasper and the youth of the new generation. Jasper was the VOICE of the struggling Filipino youth who could be an answer to the problem or could be the problem of the society if not properly motivated. How many young Filipinos are in the same situation of Jasper? How many of them chose the same path as Jasper’s or be on the other side and became delinquent? These thoughts really burdened me and found myself thinking of ways how I could help these young people.
For me, high school years are the critical times of a growing individual. It’s during this time where we start drawing our principles and molding our values. And so I thought, to be in-touched with the youth, I should be in school, in high school, helping the youth to draw their principle and mold their values.
Today is my first day as a volunteer Values Teacher of VOICE Phils (Values Orientation In Classroom Education) in San Francisco High School. I am now embracing the responsibility of influencing young people to be a God-fearing, good citizen of this country.
Indeed, our youth today is the only hope of tomorrow. So let’s make a difference in their youthful years!
I still don’t want to be a teacher but I want to be a motivator, influencer, adviser who teaches not just in the head but also in the heart. :)
Isang nakakaantok na tanghali,
Kalaro 1: Hoy laro naman tayo.
Kalaro 2: Sige, tara ayain natin sila Menggay at Gelay!
Gelay: Ok, sige tara punta tayo kina Bebejho!
Mga Kalaro: Bebejho! Bebejho! Laro tayo!
Bebejho!: Tara! Anong laro ba? Piko tayo!
Gelay: Mainit pa eh.
Menggay: Oo nga, saka nde ko dala yung pamato ko sa piko, swerte un eh.
Kalaro 1 & 2: Eh di mag-aral-aralan na lang tayo!
Mga kalaro: Tama! Ikaw na lang ang teacher Bebejho!
Bebejho!: lels
But just like any other child, that childhood dream eventually changed. In my high school years, I’ve been busy being a sports news writer for our school paper “The Breeze” and in later years being a Logistics Officer (G4) of CAT. The intensity of being a dentist had its natural death and my heart wanted me to be a ringside sportscaster in PBA instead. It was during these years when I became so fascinated with sports, from basketball to bowling to billiards to boxing to athletics to chess to swimming to OTB (sports ba to?). Although I had this interest when I was young I think the peak was during my high school years. I took every opportunity to develop my sports writing style, watched other sports analyst and learned technical terms used in different sports. Sometimes I’m practicing my sports casting in front of my mirror. I had this obsession not until my high school graduation. All of a sudden I became confused of what I really want. But even during those confusions being a teacher was never an option for the same reason still.
Up until now, I still don’t want to be a teacher eventhough I had some orientation in teaching. I’m still afraid of the responsibility of being a teacher. Henry Adams once said that, “a teacher affects eternity, he can never tell where his influence stops”, and I’m afraid of this. For me, this means “making” or “breaking” a student’s dream depending of what a teacher may pass on to his/her student. I, being a teacher, may influence them to do well and be of help to chase those dreams or might fail and be cursed by my students all of their lives. Although I believe that success comes to those who really want it, influence of the teachers really has an impact.
Last March I was invited in San Francisco High School to facilitate one of recollection groups of the graduating class. The main objective is not just to encourage, motivate and empower them but also to impart Christian values as they will be more independent after graduation. I handled sections 16 and 17, tough sections really! It was here where I met Jasper. (pre-requisite ang Kuyukot ni Jasper)
Jasper caught my attention at once. He was untidy, with loose-fitting dirty-white polo, busted black shoes, silent and aloof. I don’t know how to approach him, luckily he smiled at me and I just asked him “Kamusta ka?” And we started the recollection.
After that day, I can’t stop thinking about Jasper and the youth of the new generation. Jasper was the VOICE of the struggling Filipino youth who could be an answer to the problem or could be the problem of the society if not properly motivated. How many young Filipinos are in the same situation of Jasper? How many of them chose the same path as Jasper’s or be on the other side and became delinquent? These thoughts really burdened me and found myself thinking of ways how I could help these young people.
For me, high school years are the critical times of a growing individual. It’s during this time where we start drawing our principles and molding our values. And so I thought, to be in-touched with the youth, I should be in school, in high school, helping the youth to draw their principle and mold their values.
Today is my first day as a volunteer Values Teacher of VOICE Phils (Values Orientation In Classroom Education) in San Francisco High School. I am now embracing the responsibility of influencing young people to be a God-fearing, good citizen of this country.
Indeed, our youth today is the only hope of tomorrow. So let’s make a difference in their youthful years!
I still don’t want to be a teacher but I want to be a motivator, influencer, adviser who teaches not just in the head but also in the heart. :)
Subscribe to:
Posts (Atom)